Vía Galega sae ás rúas de preto de 50 concellos para denunciar que “Non emigramos, expúlsannos”

Centos de persoas demandan “soberanía e traballo digno na Galiza”
Nacional - 14 Dec 2019

Centos de persoas sumáronse ás concentracións convocadas por Vía Galega en preto de 50 concellos de toda Galiza para denunciar a sangría poboacional que supón o feito migratorio e para exixir a súa reversibilidade de cara a garantir o futuro da nosa nación.

Ao remate das concentracións deuse lectura a un manifesto no que se lembra que Galiza conta cunha riqueza e recursos naturais e enerxéticos innegábeis e que “atesouramos un territorio con múltiples posibilidades produtivas. Somos unha nación con grandes potencialidades para asegurármonos un futuro de benestar para todas e todos os galegos e rematar, así, coa emigración”.

Denúnciase que, porén, milleiros de galegas, nomeadamente, desde mediados do s. XIX, víronse condenados a ter que marchar lonxe da Terra para buscar traballo. Todo un drama persoal, máis tamén nacional e social. A emigración provoca desgarro familiar, desarraigamento e despoboación. Conduce ao subdesenvolvemento económico, a falta de estima colectiva e a perda de horizonte de futuro como país.

A emigración galega, lamentabelmente, non é pasado. É unha triste realidade que nos continúa golpeando e ameazando como pobo. Nos últimos 10 anos (2008-2017) emigraron de Galiza 216.413 persoas con idades comprendidas entre os 16 e 54 anos. Idades entre as que se concentran a maior parte das persoas demandantes de emprego.

Nese período, 79.529 persoas con idades comprendidas entre os 16 e os 29 anos abandonaron o noso país. Mozas e mozos que ante a falta de perspectivas de realización persoal e laboral tiveron que coller a maleta para se gañar a vida fóra. Unha desfeita para Galiza, que se esforzou en formar cos seus impostos a unha xeración para que, porén, o seu coñecemento e o seu traballo contribúa ao progreso e desenvolvemento doutros territorios en vez de reverter no propio país.

O impacto da emigración constatase no noso devalo demográfico e no avellentamento da poboación. A poboación activa de Galiza (persoas entre 16 e 65 anos que están traballando ou buscan emprego) non chega, hoxe, nen sequera, a supor a metade da nosa poboación.

A poboación de Galiza, no ano 1900, representaba o 10.6% do total da do Estado Español e duplicaba a media estatal. En 1950 situábase no 9,3% e en 2018 era só do 5,7%. É dicir, o peso relativo da poboación de Galiza no Estado español reduciuse á metade. A nosa densidade de poboación situouse por vez primeira por baixo da media. Se non lle poñemos remedio a esta sangría poboacional, a viabilidade futura de Galiza estará en perigo.

Mais, como se explica que sendo Galiza un país con grandes recursos naturais e  enerxéticos, múltiples potencialidades e capacidade produtiva e de traballo continúe emigrando?

A explicación hai que buscala na nosa subordinación política e na condición periférica e dependente da nosa economía. A nosa relación colonial co estado condenounos a ser fornecedores de recursos naturais, a ser man de obra barata, a drenar o noso aforro para o exterior e a que se apropien do noso excedente para beneficio da burguesía española. A falta de poder político, de soberanía para decidir, someteu a Galiza aos intereses da oligarquía española, das grandes potencias económicas da UE e do seu capital financeiro. Isto é o que explica a destrución de parte importante da nosa base produtiva, o espolio dos nosos recursos, o desmantelamento industrial e do sector agrario e gandeiro. Todo isto

contribuíu ao desemprego, aos baixos salarios, á precariedade laboral, á ausencia de políticas sociais ambiciosas, ao devalo demográfico e ao aumento da emigración.

Por iso Vía Galega exixe:

Que a Xunta de Galiza asuma a emigración galega como un drama social e nacional. Que conciba este problema como unha emerxencia nacional e outorgue prioridade ás políticas que ataquen as súas causas. Impulse políticas que aseguren o dereito a un traballo digno na terra e creen as condicións para favorecer o retorno das nosas persoas emigradas.

Constituír no seo do Parlamento galego, unha ponencia sobre a emigración galega, co obxecto de que, no prazo máximo de cinco meses, estude e propoña as medidas e políticas necesarias para rematar con este drama que ao longo da historia e actualmente golpea ao Pobo Galego.

Deben ser eixos destas políticas:

A defensa da base produtiva do país e dunha economía autocentrada, que contemple un plano de desenvolvemento industrial e mobilice os enormes recursos que posuímos para xerar a riqueza e emprego en Galiza.

A creación de emprego digno e de calidade.

O desenvolvemento de políticas sociais que aseguren a igualdade e favorezan, a conciliación da vida laboral e familiar, a atención á dependencia e o fortalecemento dos servizos públicos.

A posta en marcha de políticas que promovan e lle dean forza aos sectores estratéxicos e ao tecido industrial de Galiza, nomeadamente ao agropecuario, forestal, marítimo-pesqueiro , enerxético, I+D+i e TIC.