Venezuela: O Imperio quedou coas ganas
A esta altura dos acontecementos, queda claro que o chavismo gañou este importante round dunha pelexa que sen dúbida vai seguir, pero que a vitoria actual permitirá que afronte os novos desafíos con maior soltura e solidez
O día en que nun futuro non moi próximo algún historiador se apreste a intentar describir o que foi a última quincena de outubro en Venezuela, non deixará de se abraiar pola profusión de datos tendentes a demostrar a fraxilidade en que parecía estar o goberno revolucionario. Todos os grupos de poder locais e internacionais apuntaban á cabeza dun proceso que se foi convertendo en referencia ineludíbel á hora de falar de resistencia e loita frontal contra o Imperio.
Paga a pena insistir: dúas semanas atrás parecía que a oposición venezolana (a que se di “moderada” e a máis ultra) decidiran xerar a ofensiva final para provocar o derrocamento do goberno lexítimo de Nicolás Maduro. Non só houbo un serio intento de vez parlamentario, abortado ao ser exposto na superficie local e internacional pola precisa e contundente mobilización dun grupiño de chavistas que fixeron o que tiñan que facer, é dicir, ocupar a Asemblea Nacional por un período curto de tempo pero que alcanzou para xerar conciencia no resto dos seguidores do goberno sobre os perigos que estaban axexando nese momento.
Inmediatamente, descargouse toda unha batería opositora de accións: un grupo de deputados ligados á MUD (Mesa de Unidade Democrática) intentaron iniciar un xuízo político a Maduro, outros convocaron a “tomar Caracas e Venezuela enteira” e finalmente varios dos secuaces do golpista preso, Leopoldo López, lanzaron guarimbas que deixaron un morto e varios feridos. Á súa vez, o terrorismo mediático relambíase, lanzando titulares “catástrofe” sobre “o caos e o estado de disolución que impera en Venezuela”.
Porén, esta oposición que desde hai tempo non dá pé con bóla, malia recibir suculentas partidas de diñeiro dos seus amigos de Washington e Miami, bateu con catro factores que nos seus delirantes plans desestabilizadores non figuraban como posíbeis. Por unha banda, o punto de inflexión que significou o “empurronciño” dado polo Papa Francisco á até daquela desanimada Mesa de diálogo. Tras recibir unha veloz pero oportuna visita de Maduro, o Vaticano decidiu xogar forte e sen perda de tempo nomeou un representante para que apurase as conversacións entre o Goberno e a MUD.
Doutra banda, o pobo, ese factor fundamental en todos estes anos de Revolución Bolivariana, non deixou a rúa nin un só día, xerando unha resposta de xigantesca solidariedade co seu Presidente e dando un forte sinal interno e tamén dirixida a quen conspiran no exterior. “Se o intentan, vannos atopar. Se queren dialogar, ben, se optan pola violencia, responderémoslles coa unidade das nosas organizacións e a contundencia das nosas autodefensas”, sintetizou o pensamento existente por abaixo o responsábel dunha das organizacións populares de Caracas. Dicíao, a propósito que en cada barrio, en cada comuna, en cada sitio de traballo, había homes e mulleres dispostas a defender todo o que nestes anos se conquistou.
O terceiro elemento, ten que ver co estrondoso fracaso das “operacións” internacionais de desestabilización. Tanto as levadas adiante polo secretario da OEA, Luis Almagro, como pola “tripla alianza neoliberal” de Mauricio Macri, o ilexítimo Temer e Horacio Cartes, desde o Mercosur, sumado a cada unha das estrataxemas argalladas por Estados Unidos, o Comando Sur e os seus aliados europeos (con España á cabeza) para mostrar -medios hexemónicos mediante- que “a ditadura de Maduro” se estaba vindo abaixo.
O cuarto e fundamental tema xurdiu desa nova demostración de fidelidade á orde establecida e apoio á xefatura presidencial xurdido das Forzas Armadas Bolivarianas. A imaxe que percorreu o mundo, mostrando o ministro de Defensa, Vladimir Padrino López, rodeado dos altos mandos uniformados, impactou de cheo en quen conspiraba maliciosamente. Se hai un elemento polo que Hugo Chávez se preocupou persoalmente para enaltecer e subordinar aos intereses do conxunto, ese foi precisamente o corpo militar.
Tras a súa partida, eses valores fóronse convertendo nun ariete máis que necesario para enfrontar a batalla declarada contra Venezuela. Esa escalada que o propio Padrino López definiu como “global” e enmarcada na perspectiva de “guerra de cuarta xeración” con ataques asimétricos e a gran escala. Todas esas embestidas, máis seguramente os intentos, por parte do inimigo, de cooptar, comprar e presionar os homes e mulleres dos tres corpos armados, chocaron contra un auténtico búnker de dignidade e patriotismo.
Polo tanto, non houbo golpe, nin derrocamento, nin traxedia nuestramericana. Nada do previsto polos falcóns estadounidenses nin os corvos locais ocorreu realmente. A cambio, un a un, mansiños e en fileira, convencidos que outra vez calcularan moi mal os tempos e a capacidade de reacción do pobo venezolano, os xerarcas da MUD foron sentando na mesa convocada polo goberno. Algúns díscolos expresaron o seu descontento cara aos primeiros concorrentes, pero aos poucos o clima contemporizador estendeuse ao resto e mesmo o propio Ramos Allup, quen xurara mil veces non sentar en ningunha mesa convocada por Maduro, comezou a dar marcha atrás nos seus discursos e recoñeceu que “agora é tempo de diálogo”.
A esta altura dos acontecementos, queda claro que o chavismo gañou este importante round dunha pelexa que sen dúbida vai seguir, pero que a vitoria actual permitirá que afronte os novos desafíos con maior soltura e solidez. Iso no que fai aos inimigos externos, pero sen dúbida este empuxe recibido deberá servir tamén para revalorizar o patio interno en canto a tomar medidas urxentes para que o proceso revolucionario siga profundando, asumindo o legado do Comandante Chávez.
O feito de dialogar con quen intentou desestabilizar e boicotar o Goberno e polo tanto mesmo pobo, non deberá significar que se descoide nin un minuto os que viñeron poñendo o corpo día a día para que a Revolución non se deteña. Ningún atallo cara a posicións socialdemócratas ou adiamentos das definicións revolucionarias xurdidas en cada un dos documentos forxados na loita de todos estes anos, son recomendábeis nun momento no que o pobo está dando luz verde para seguir avanzando.
Finalmente, esta importante boa nova chegada desde Venezuela, serve tamén para levantar o ánimo dos pobos do resto do continente, hoxe duramente golpeados pola ofensiva dereitista rexional. Cando a locomotora neoliberal parecía imparábel, o pobo venezolano demostrou unha vez máis que só loitando se “consegue o imposíbel”. Por iso gañou a rúa, abrazouse cos seus uniformados, e co Presidente Maduro á fronte, cortoulle o paso e fíxoa retroceder. Esta vez, o Imperio quedou coas ganas.
[Artigo tirado do sitio web TeleSur, do 2 de novembro de 2016]