Un 2023 de loitas e mobilizacións
O ano 2023 comeza marcado pola elevada carestía da vida, o empobrecemento xeneralizado dos salarios, os chamados a un pacto de rendas, a profunda crise industrial (que afecta a comarcas enteiras do noso país) e as previsións de aprobar recortes con novas reformas, como a das pensións, aumentando o período de cálculo, ou a privatización do Servizo Público de Emprego.
Pola contra, non hai indicios de que a suba do SMI nos achegue aos 1.197€/mes (o 60% do salario medio, como recomenda a Carta Social Europea); que se vaia derrogar a lei mordaza ou que se afronte unha reforma fiscal profunda para facela realmente progresiva e redistribuidora da riqueza.
As medidas postas en marcha polo Goberno español resultan insuficientes para frear os efectos devastadores dos altos prezos, mentres vemos como o Goberno galego permanece sumido na inacción ou, no peor dos casos, aplicando políticas que afondan no carácter dependente de Galiza.
No mundo do traballo, baixo novas formas contractuais, medra a flexibilidade e a inestabilidade laboral, baixan os salarios e avanza imparábel a precariedade; consecuencia de sacar adiante unha nova regulación laboral sen ter derrogado na súa integridade as regresivas reformas de 2010 e 2012.
A isto súmase a decisión do Goberno de prorrogar a xubilación parcial por contrato relevo só para a industria manufactureira (e só para determinados postos), mantendo a discriminación ao non ser un dereito para o conxunto da clase traballadora e privando deste a moitas persoas que padecen unhas condicións laborais precarias e moi penosas.
Por iso, neste 2023, estamos chamados e chamadas ao conflito ante a patronal e ante os Gobernos, a intensificar as loitas e as mobilizacións para conseguir un cambio radical nas políticas e que o custo da crise non recaia sobre as maiorías sociais, e para que non nos rouben o dereito a negociar en Galiza os nosos convenios colectivos.
Mais tamén para frear o recorte que nos pretenden impor nun dereito que tanto lle custou conquistar á clase obreira, como é o sistema público de pensións. Porque goberne quen goberne, as políticas favorábeis ás clases populares temos que loitalas.
Intervención pública
Precisamos políticas de intervención pública na economía e nos sectores estratéxicos para evitar que se agudice o empobrecemento xeneralizado que está a padecer a clase traballadora. Pois, como lembra o secretario xeral, Paulo Carril, “canto máis tarde o Goberno en poñer en marcha estas medidas, que tampouco introduciu nos Orzamentos Xerais do Estado, máis profunda será a ferida social provocada pola descontrolada suba de prezos”.
Resulta inxustificábel deixar á marxe da rebaixa do IVE produtos básicos para a alimentación como o peixe e a carne, e advirte das consecuencias que ten para as economías familiares a supresión do desconto no prezo dos carburantes ou non conxelar a suba dos prezos dos alugueiros e hipotecas para todo o ano.
Critica que a alternativa se limite a un cheque que non é máis que un parche que deixa fóra moitas familias. “Dos gobernos non necesitamos beneficencia, senón que recoñezan o dereito a termos uns ingresos dignos (incremento do SMI, Renda de Inserción Laboral…), o que é incompatíbel co pacto de rendas que pretenden aprobar”.
Diante da grave situación económica, a CIG demanda un verdadeiro Plan de Choque que contemple a redución do custo da luz a través, entre outras medias, da creación dunha Tarifa Eléctrica Galega; fixar o SMI en 1.197€/mes; recoñecer o dereito á xubilación ordinaria aos 65 anos ou recuperar a xubilación parcial aos 61, como medida de creación de emprego.
A loita social ten un importante e decisivo papel a xogar "sen medos e sen resignación, porque está en risco o noso futuro: que a clase traballadora e o pobo galego sexamos quen paguemos, máis unha vez, esta nova crise".
