Taiwán despois de Ucraína?
A guerra intercapitalista polos recursos xeoestratéxicos e o redeseño xeopolítico do orbe que están detrás do conflito en Ucraína dos falcóns de Washington para "desangrar" a Rusia, leva agora o Estado profundo que dirixe os pasos de Biden a amagar con outra guerra por delegación en Taiwán
No seu devalar histórico, os Estados Unidos están a ser levados a recorrer a medios militares para soster a súa hexemonía e os intereses da súa plutocracia. Así, mentres a guerra asimétrica por delegación en Ucraína semella ir decantándose de xeito favorábel para o seu inimigo secundario, Rusia, durante a súa primeira visita a Asia o presidente Joe Biden pareceu decidido a replicar o modelo no espazo Indo-Pacífico, utilizando agora ao pobo de Taiwán como carne de canón para unha guerra por delegación contra o seu principal adversario, China, o que sitúa o mundo ante un eventual choque de potencias posuidoras de armas nucleares.
No primeiro escenario, máis aló da mítica narrativa triunfalista do eixe EUA/OTAN, a guerra híbrida impulsada polo Pentágono e a CIA contra Rusia en territorio ucraíno non parece desenvolverse segundo o deseñado polos seus estrategos en Washington e Bruxelas.
No campo de batalla económico-financeiro, mentres a economía real rusa resiste, as sancións occidentais contra o Kremlin profundaron a crise que existía en 2019 antes da "pandemia" da seita covidiana. Resultado: inflación galopante nos EUA e Europa; aumento do prezo das materias primas e os recursos enerxéticos (petróleo, carbón e gas); ruptura das cadeas de abastecemento e escaseza de produtos agrícolas (en particular trigo, con posíbeis crises de fame), fertilizantes e semicondutores, entre outros insumos, así como unha apreciación do rublo, moeda na que o goberno de Vladimir Putin fixou o pagamento do gas aos seus clientes "hostís" da Comunidade Europea. A servil Europa parece entrar en recesión, e o seu profundamento provocaría unha caída na produción co peche de empresas, despedimentos e destrución de capital. E dado que 88 por cento do planeta non se aliñou coas sancións económico-financeiras contra Rusia, poderían xurdir sistemas alternos á rede de pagamentos bancarios internacionais Swift e acelerarse o proceso de perda de "centralidade do dólar" como medio de pagamento internacional e depósito de valor.
No terreo político-militar-mediático, á rendición masiva dos neonazis do rexemento Azov que se atrincheiraron nos búnkeres antinucleares da siderúrxica Azovstal, en Mariupol -do que se informou na guerra (des)informativa pola prensa dos EUA e Europa como unha "evacuación de xeito ordenado"-, súmase o desgaste e a desmoralización do exército ucraíno nas distintas frontes, acentuados a fin de semana pasado pola derrota dunha unidade de elite Ucraína na localidade de Severodonetsk, que quedou baixo o control das milicias populares da República de Lugansk, igual que a estratéxica cidade de Limán. Polo que o colapso do exército ucraíno -armado e adestrado segundo os estándares da OTAN os últimos oito anos-, parece próximo na rexión do Donbás; o que reduciría o obxectivo da administración Biden de facer a guerra "até o último ucraíno" para lograr a "derrota" de Rusia.
O 24 de maio, ao intervir no Foro Económico Mundial de Davos -o politburó do capitalismo e a plutocracia internacional-, o ex secretario de Estado dos EUA, Henry Kissinger (responsábel de crimes de guerra en Vietnam, Laos, Camboia e Chile), advertiu que unha eventual guerra directa dos EUA/OTAN contra Rusia podería alterar o equilibrio de poderes en Europa e recomendou regresar ás negociacións de paz entre Ucraína e Rusia nos próximos dous meses. Dixo que vendo a situación desde a realpolitik, "o ideal sería que Ucraína abandone a loita e ceda os territorios que Rusia reclama", converténdose nun país neutral.
Nos últimos días o secretario de Defensa dos EUA, Lloyd Raytheon Austin, solicitou ao seu homólogo ruso, Sergéi Shoigu, un "cesamento do fogo inmediato", mentres o presidente francés, Emmanuel Macron, e o chanceller alemán, Olaf Scholz, reiteraron ao presidente Putin os seus chamados a reiniciar as negociacións diplomáticas con Ucraína. Á súa vez, o primeiro ministro británico Boris Johnson admitiu que Rusia "continúa facendo progresos graduais, lentos pero palpábeis" no Donbás.
O cambio na "narrativa" ficticia de EU/OTAN é evidente trala rendición dos "combatentes da liberdade" no enorme complexo Azovstal, en Mariupol, estratéxico porto siderúrxico sobre o mar de Azov (un "lago ruso" de facto), cerca do mar Negro, incorporado agora á República Popular de Donetsk. Azovstal forma parte do grupo Metinvest, controlado polo oligarca ucraíno Rinat Akhmetov, e é unha das maiores plantas metalúrxicas de Europa; produce coque, aceiro, produtos laminados, raís e vagóns de ferrocarril, equipos de minaría, etcétera.
Como sinalou o analista Pepe Escobar, a aposta de Rusia sería consolidar un complexo económico-loxístico de Kharkov a Odesa, intimamente conectado coa industria rusa. Rusia é o quinto produtor mundial de aceiro e posúe enormes depósitos de ferro e carbón. Co control do mar de Azov, e conseguintemente o mar Negro, Rusia terá o control total das rutas de exportación para a rexión produtora de grans de calidade. O cal significaría un gran complexo agroindustrial integrado, próximo ao Mediterráneo Oriental, con proxección cara a Asia Occidental (Irán), e cruzando Suez, enlazando ao océano Índico, con potenciais clientes no sur e sueste de Asia (India, Pakistán). Á súa vez, a construción de ferrocarrís de carga en Rusia e Mariupol, resultaría nun modo de conectividade privilexiado coa ambiciosa Iniciativa da Franxa e a Ruta chinesa e co Corredor Internacional de Transporte Norte-Sur, cuxos principais actores son Rusia, Irán e A India. Ningún deses países demonizou nin sancionou a Rusia.
En definitiva, a guerra intercapitalista polos recursos xeoestratéxicos e o redeseño xeopolítico do orbe que están detrás do conflito en Ucraína dos falcóns de Washington para "desangrar" a Rusia, leva agora o Estado profundo (Deep State) que dirixe os pasos de Biden a amagar con outra guerra por delegación (proxy war) en Taiwán, o que rompería co principio de "unha soa China". Taiwán produce case 90 por cento dos semicondutores (chips, microprocesadores) para o consumo mundial, dos que depende tamén a infraestrutura militar e tecnolóxica do Pentágono. Abrir unha segunda fronte militar, centrada en China e Rusia, parece unha aposta arriscada para os EUA. Mais é o imperio. Outra opción é o Sahel, en África.
[Artigo tirado do xornal mexicano La Jornada, do 30 de maio de 2022]