Suráfrica, membro do BRICS, leva o sionismo ante os tribunais
O caso de xenocidio de Suráfrica contra Israel é manifestamente necesario para reverter estas flagrantes violacións do sistema internacional, e case con toda seguridade será o primeiro de moitos litixios deste tipo contra o réxime de Israel e os seus aliados para que o mundo volva á estabilidade, a seguridade e o sentido común
Nada menos que o concepto completo do dereito internacional se somete a xuízo na Haia. O mundo enteiro está a mirar.
Tivo que ser unha nación africana, non unha nación árabe ou musulmá, senón significativamente un membro dos BRICS, a que tente romper as cadeas de ferro despregadas polo sionismo mediante o medo, o poder financeiro e as ameazas incesantes, escravizando non só a Palestina, senón a franxas considerábeis do planeta.
Por unha viraxe de xustiza poética histórica, Suráfrica, unha nación que sabe unha ou dúas cousas sobre o apartheid, tivo que adoptar a posición moral máis elevada e ser a primeira en presentar unha demanda contra o apartheid israelí ante a Corte Internacional de Xustiza (CIX).
A demanda de 84 páxinas, exhaustivamente argumentada, plenamente documentada e presentada o 29 de decembro de 2023, detalla todos os horrores continuos perpetrados na Franxa de Gaza ocupada e seguidos por todo o mundo cun teléfono intelixente en todo o planeta.
Suráfrica pide á CIX -un mecanismo da ONU- algo bastante sinxelo: que declare que o Estado de Israel incumpriu todas as responsabilidades que lle incumben en virtude do dereito internacional desde o 7 de outubro.
E iso, de xeito crucial, inclúe unha violación da Convención sobre o Xenocidio de 1948, segundo a cal o xenocidio consiste en “actos cometidos coa intención de destruír, total ou parcialmente, un grupo nacional, étnico, racial ou relixioso”.
Suráfrica conta co apoio de Xordania, Bolivia, Turquía, Malaisia e, significativamente, da Organización de Cooperación Islámica (OCI), que agrupa as terras do Islam e constitúe 57 Estados membros, 48 dos cales albergan unha maioría musulmá. É coma se estas nacións representasen á inmensa maioría do Sur Global.
O que ocorra na Haia podería ir moito máis alá dunha posíbel condena de Israel por xenocidio. Tanto Pretoria como Tel Aviv son membros da CIX, polo que as sentenzas son vinculantes. A CIX, en teoría, ten máis peso que o Consello de Seguridade da ONU, onde os Estados Unidos vetan calquera feito contundente que embace a autoimaxe coidadosamente construída de Israel.
O único problema é que a CIX non ten poder coercitivo.
O que Suráfrica, en termos prácticos, pretende conseguir é que a CIX impoña a Israel a orde de deter a invasión -e o xenocidio- de inmediato. Esa debería ser a primeira prioridade.
Unha intención específica de destruír
Ler a solicitude surafricana completa é un exercicio horríbel. Isto é literalmente historia en estado puro, xusto diante de nós que vivimos no novo e adicto á tecnoloxía século XXI, e non un relato de ciencia ficción dun xenocidio que ten lugar nalgún universo afastado.
A solicitude de Pretoria ten o mérito de debuxar o panorama xeral, “no contexto máis amplo da conduta de Israel cara aos palestinos durante os seus 75 anos de apartheid, os seus 56 anos de ocupación belixerante do territorio palestino e os seus 16 anos de bloqueo de Gaza”.
A causa, o efecto e a intención están claramente trazados, transcendendo os horrores que se perpetraron desde a Operación Inundación de Al-Aqsa da resistencia palestina, o 7 de outubro de 2023.
Tamén hai «actos e omisións de Israel que poden equivaler a outras violacións do dereito internacional». Suráfrica enuméraos como “de carácter xenocida, xa que se cometen coa intención específica requirida (dolus specialis) de destruír os palestinos de Gaza como parte do grupo nacional, racial e étnico palestino máis amplo”.
'Os Feitos', introducidos a partir da páxina 9 da demanda, son brutais: desde o masacre indiscriminado de civís até a expulsión masiva: “Calcúlase que máis de 1,9 millóns de palestinos dos 2,3 millóns de habitantes de Gaza -aproximadamente o 85% da poboación- se viron obrigados a abandonar os seus fogares. Non teñen ningún lugar seguro ao que fuxir, os que non poden marchar ou se negan a ser desprazados foron asasinados ou corren un risco extremo de ser asasinados nos seus fogares”.
E non haberá volta atrás: “como sinalou o Relator Especial sobre os dereitos humanos dos desprazados internos, as vivendas e a infraestrutura civil de Gaza foron arrasadas, frustrando calquera perspectiva realista de que os gazatís desprazados regresen aos seus fogares, repetindo unha longa historia de desprazamentos forzosos masivos de palestinos por parte de Israel”.
O Hegemón cómplice
O punto 142 da solicitude pode resumir todo o drama: «Toda a poboación se enfronta á inanición: o 93% da poboación de Gaza enfróntase a niveis de crise de fame, e máis dun de cada catro enfróntase a unha situación catastrófica», cunha morte inminente.
Con este pano de fondo, o 25 de decembro -día de Nadal- o primeiro ministro israelí, Benjamin Netanyahu, redobrou a súa retórica xenocida, prometendo: “Non nos deteremos, seguiremos loitando e profundaremos a loita nos próximos días; esta será unha longa batalla e non está preto de terminar”.
Así pois, «con carácter de extrema urxencia» e «á espera de que o Tribunal resolva este caso sobre o fondo», Suráfrica solicita medidas provisionais, a primeira das cales será que “o Estado de Israel suspenda inmediatamente as súas operacións militares en Gaza e contra Gaza”.
Isto equivale a un cesamento do fogo permanente. Cada gran de area desde o Néguev até Arabia sabe que os psicópatas neoconservadores a cargo da política exterior estadounidense, incluída a súa mascota, teledirigida e senil ocupante da Casa Branca, non só son cómplices do xenocidio israelí, senón que se opoñen a calquera posibilidade de cesamento do fogo.
Por certo, esa complicidade tamén está penada pola lei, segundo a Convención contra o Xenocidio.
Por tanto, é un feito que Washington e Tel Aviv farán todo o posíbel para bloquear un xuízo xusto ante a CIX, utilizando todos os medios de presión e ameaza dispoñíbeis. Iso encaixa co poder extremadamente limitado que exerce calquera tribunal internacional para impor o imperio do dereito internacional ao combo excepcionalista Washington-Tel Aviv.
Mentres un Sur Global alarmado se mobiliza contra o ataque militar sen precedentes de Israel contra Gaza, onde máis do 1% da poboación foi asasinada en menos de tres meses, o Ministerio de Asuntos Exteriores do réxime israelí ordenou ás súas embaixadas que presionen aos diplomáticos e políticos dos países anfitrións para que emitan rapidamente unha “declaración inmediata e inequívoca nos seguintes termos: Declarar pública e claramente que o seu país rexeita as acusacións escandalosas, absurdas e infundadas vertidas contra Israel”.
Será bastante esclarecedor ver que nacións acatarán a orde.
Tanto se os esforzos actuais de Pretoria teñen éxito como se non, é probábel que este caso sexa só o primeiro deste tipo que se presente perante os tribunais de todo o mundo nos próximos meses e mesmo anos. Os BRICS -dos que Suráfrica é un Estado membro crucial- forman parte da nova onda de organizacións internacionais que desafían a hexemonía occidental e a súa «orde baseada en normas». Estas regras non significan nada; ninguén as viu.
En parte, o multipolarismo xurdiu para corrixir o afastamento durante décadas da Carta da ONU e precipitarse cara á anarquía encarnada nestas «regras» ilusorias. O sistema de Estados-nación que sustenta a orde mundial non pode funcionar sen o dereito internacional que o garante. Sen o dereito, enfrontámonos a guerra, guerra e máis guerra; o universo ideal do Hegemón de guerra sen fin, de feito.
O caso de xenocidio de Suráfrica contra Israel é manifestamente necesario para reverter estas flagrantes violacións do sistema internacional, e case con toda seguridade será o primeiro de moitos litixios deste tipo contra o réxime de Israel e os seus aliados para que o mundo volva á estabilidade, a seguridade e o sentido común.
[Artigo tirado do sitio web The Cradle, do 10 de xaneiro de 2024]
