Retorno a escenarios de recesión no 2016
No escenario europeo, se a Débeda Pública e privada proseguen o seu voo pola estratosfera, os salarios permanecen conxelados ou con incrementos inferiores ao IPC, o crédito bancario segue sen fluír con normalidade a uns tipos de xuros reais a pemes, autónomos e particulares...
A entrada en escenarios de recesión de países como Noruega, Canadá, Brasil, Rusia e Finlandia debido á caída das commodities e certos indicadores macroeconómicos recentes de países como China ou EEUU alertaron do risco de que o estancamento económico se apropie da economía mundial no 2016 o que, xuntamente coa recente suba de tipos de xuros do dólar, fará que os investidores se distancien dos activos de renda variábel e que os baixistas collan o leme da nave bursátil mundial, derivando nunha psicose vendedora que terminará por desencadear o estourido da actual burbulla bursátil.
A dita burbulla sería filla da euforia de Wall Street (e por extrapolación do resto de bolsas mundiais) tras as políticas monetarias dos grandes bancos centrais mundiais que asolagaron os mercados con centenares de miles de millóns de dólares e euros coa esperanza de relanzar a economía, máis aínda cando as colocacións sen risco (débeda de EEUU ou de Alemania), non retribúen nada aos inversionistas o que, xuntamente cunha posíbel repunta do prezo do cru debido a factores xeopolíticos desestabilizadores (Ucraína, Libia, Siria e Iraq), podería producir un novo crash bursátil.
No escenario europeo, se a Débeda Pública e privada proseguen o seu voo pola estratosfera, os salarios permanecen conxelados ou con incrementos inferiores ao IPC, o crédito bancario segue sen fluír con normalidade a uns tipos de xuros reais a pemes, autónomos e particulares e non se aproveita a baixada do prezo do petróleo e a dilación nos prazos para reducir o déficit público dos países para implementar medidas keynesianas de investimento en Obra Pública e reducir o desemprego, a economías europeas veranse abocadas a un perigoso cóctel explosivo (o DDD), cuxos ingredientes sería unha deflación nos prezos que impedirá ás empresas conseguir beneficios e aos traballadores incrementar os seus soldos así como a unha suba das taxas de xuros reais que agravarían os problemas de sobreendebedamento público e privado xunto cun desemprego por volta do 11%, o que podería xerar unha década de estancamento rememorando a Década perdida da economía xaponesa.
Respecto de EEUU, a previsíbel suba de tipos de xuros pola Fed podería provocar un novo crash bursátil mundial pois o nivel medio das Bolsas mundiais (nivel no que conflúen beneficios e multiplicadores mínimos) se movería no abano dos 11.000-12.000 en Mercados Bursátiles como o Dow Jones, a anos luz dos estratosféricos teitos actuais.
O devandito estourido provocará a conseguinte inanición financeira das empresas e terá como efectos benéficos o obrigar as compañías a redefinir estratexias, axustar estruturas, restaurar as súas finanzas e restablecer o seu crédito ante o mercado (como ocorreu na crise bursátil do 2000-2002) e como danos colaterais a ruína de millóns de pequenos investidores aínda cegados polas luces da estratosfera, a inanición financeira das empresas e o consecuente efecto dominó na declaración de crebas.
En canto aos países emerxentes (BRICS, México, Corea de Sur e Tigres asiáticos), sufrirán un severo estancamento das súas economías, coa entrada en recesión de países como Brasil e Rusia e raquíticos crecementos anuais do PIB (rozando o 4% no caso de India e Chinesa) tras un decenio espectacular con taxas de crecemento superiores aos dous díxitos), debido á caída do prezo do cru e á brutal constrición das exportacións pola contracción do consumo mundial , o que implicará a depreciación das súas moedas para incrementar as súas exportacións así como unha drástica redución dos seus superavits, que acelerará a agudización da fractura social, o incremento da inestabilidade social e un severo retroceso dos seus incipientes liberdades democráticas.
Mención especial merece China que estaría inmersa nunha crise económica identitaria ao ter que implementar unha ampla batería de reformas estruturais. Así, entre as fraxilidades da súa economía están a aínda limitada integración financeira internacional, o seu illamento e control do aparello estatal no ámbito interno, así como unha asignación de recursos económicos pouco eficiente provocada polo paternalismo público e un insuficiente nivel de desenvolvemento das redes de distribución, marketing e venda. Os desafíos están centrados en vencer a alta dependencia de China respecto da demanda das economías desenvolvidas e a incerta capacidade da demanda privada para tomar a substitución unha vez que se esgoten os estímulos públicos.
Respecto de América Latina e o Caribe, a contracción da demanda mundial de materias estaría xa provocando o esganamento das súas exportacións e a depreciación xeneralizada das súas moedas debido á fortaleza do dólar, o que se traducirá en aumentos dos custos de produción, perda de competitividade, taxas de inflación desbocadas e incrementos espectaculares da Débeda Exterior que poderían terminar debuxando un escenario de estancamento económico secular que obrigará a unha gran parte da súa poboación a vivir por baixo da liña da pobreza.
Así, segundo a Directora Xerente do FMI, Lagarde, “a fortaleza do dólar xunto coa debilidade dos prezos dos produtos crea riscos para os balances e financiamento dos países debedores en dólares”, do que se deduce que as economías de América Latina e Caribe estarán máis expostas a unha posíbel apreciación do dólar e a reversión dos fluxos de capital asociados, fenómeno que podería reeditar a “Década perdida de América Latina” (Década dos 80), agravado por un notábel incremento da inestabilidade social, o aumento das taxas de pobreza e un severo retroceso das liberdades democráticas.
Finalmente, un posíbel rally alcista dos prezos do cru debido a factores xeopolíticos (Siria, Libia, Iraq, Irán), xunto con inusuais secas e inundacións e a aplicación de restricións á exportación dos principais produtores mundiais para asegurar o seu autoabastecemento, podería desabastecer os mercados mundiais de produtos agrícolas básicos para a alimentación (trigo, millo, sorgo e arroz).
[Artigo tirado do sitio web ‘Telesur’, do 7 de xaneiro de 2016]