O que os medios de comunicación agochan sobre as eleccións en Venezuela
Un pouco de xornalismo de investigación revela que nada do que ocorreu antes, durante e despois das eleccións foi casual ou saíu do nada. As manobras da oposición de extrema dereita seguiron un guión coidadosamente preparado desde os Estados Unidos
As pasadas eleccións presidenciais en Venezuela foron unha intelixente peza de guerra electoral na que os medios de comunicación desempeñaron un papel fundamental. Neste artigo enumeramos algunhas cousas sorprendentes que os principais medios de comunicación calaron.
Un avó valente
Se debemos crer aos medios de comunicación, estas eleccións foron entre o ben e o mal. Retrátase o actual presidente Maduro como un demo perigoso, mentres que se caracteriza o principal candidato opositor, Edmundo González, como un avó boíño e a María Corina Machado, a muller forte que o apoia, como unha estrela do pop.
A verdade é algo máis sinistra. Entre 1981 e 1983, González foi o número dous da embaixada de Venezuela no Salvador. Dependía directamente do Embaixador Leopoldo Castillo, formado na infame Escola das Américas(1).
González participou na Operación Cóndor, unha operación da CIA relacionada co asasinato de líderes relixiosos e outros civís no Salvador. Documentos publicados pola CIA en 2009 mostran que foi recrutado polo servizo de intelixencia para formar grupos paramilitares e escuadróns da morte desde o seu posto como funcionario da embaixada venezolana en San Salvador.
Desde esa embaixada utilizáronse eses escuadróns da morte contra líderes relixiosos e sociais. Calcúlase que durante os anos de liderado de Castillo e González na embaixada no Salvador foron asasinados 13.194 civís por escuadróns da morte apoiados e dirixidos polos Estados Unidos.
González seguía activo como asesor da CIA cando seis sacerdotes xesuítas e dous empregados universitarios foron asasinados por escuadróns da morte o 16 de novembro de 1989.
Unha estrela do pop
González é o monicreque de María Corina Machado, a figura de facto e muller forte da oposición de extrema dereita. Nos grandes medios de comunicación aparece Machado como unha estrela do pop actual e popular á que o goberno de esquerdas negou a oportunidade de se presentar ás eleccións.
Porén, os medios de comunicación non mencionan por que non se lle permitiu presentarse ás eleccións. Ao igual que González, asinou un decreto aprobando o golpe en 2002. A diferenza doutros candidatos da oposición, Machado recibiu abertamente diñeiro da NED, unha organización pantalla da CIA. Ademais, defendeu sistematicamente o bloqueo económico contra Venezuela e pediu repetidamente unha intervención militar contra o país.
En 2014, Machado encabezou unha campaña de violentas protestas na rúa e cortes de estradas (“guarimbas”) dirixidos contra infraestruturas como hospitais, escolas, universidades e o metro. No proceso morreron 43 civís e varios membros das forzas de seguridade.
Nos últimos anos Machado foi en parte responsábel da trama de corrupción na que participou o autoproclamado presidente interino Juan Guaidó, que levou á privatización de empresas estatais no estranxeiro por valor de até 34.000 millóns de dólares.
Ningún país europeo o toleraría e moi probabelmente alguén con semellante historial estaría na cadea nun país occidental.
Outra cousa que os medios ocultan rechamantemente é que Machado foi recibida persoalmente polo presidente Bush fillo na Casa Branca en 2005 e que, dous días despois das últimas eleccións, houbo unha reunión entre a oposición de extrema dereita e un alto asesor de Biden para trazar a estratexia para o futuro próximo. Os medios tampouco non mencionan que Machado pediu ao primeiro ministro Netanyahu de Israel unha intervención militar en Venezuela en 2018.
Son mensaxes que amosan a verdadeira natureza de Machado e non encaixan no cadro dos medios de comunicación dominantes. Por iso é que o calan.
Unhas persoas riquiñas
Un contraste rechamante: as voces máis vociferantes desde o estranxeiro en defensa da democracia en Venezuela avogaron no pasado por golpes de estado noutros lugares ou son dun carácter dubidoso. Son molestos e por iso os grandes medios de comunicación están a borralos. Vexamos algúns exemplos.
Un dos defensores máis activos de Machado e compañía é Elon Musk, personificación da aristocracia financeira e tecnolóxica que domina o mundo. É o home que apoia activamente a campaña presidencial de Donald Trump e avivou as chamas dos disturbios antiinmigrantes de extrema dereita no Reino Unido.
A través de X, da que é propietario, Musk acusou o Goberno de Maduro dunha «gran fraude electoral». Fíxoo o propio Musk utilizando trolas(2). Foi Musk quen apoiou o golpe de extrema dereita contra o presidente democraticamente elixido de Bolivia, Evo Morales, en 2019. Máis tarde escribiu en X: «Daremos un golpe de estado contra quen queiramos! Asúmeo». É revelador que este golpista queira «salvar a democracia» en Venezuela.
Musk estaba en boa compañía. Outro amante dos golpes de estado que considerou oportuno denunciar a «megafraude electoral» non foi outro que Pedro Carmona. Poida que ese nome non lle diga moito, pero foi Carmona quen foi nomeado presidente interino en Venezuela polos militares tras o golpe de 2002.
Os principais medios de comunicación informaron de que Mireya Moscoso, a expresidenta de Panamá, pediu que se recoñecese a Edmundo González Urrutia como presidente electo de Venezuela. O que eses medios non mencionan é que ao final do seu mandato indultou a Luis Posada Carriles, o Osama Bin Laden de América Latina. Carriles foi un dos responsábeis do derrubamento dun avión de pasaxeiros cubano.
Sen dúbida non lerían nin oirán que Erik D Prince avoga por unha recompensa de cen millóns de dólares por información que leve á detención ou condena do presidente Maduro e de Diosdado Cabillo, figura destacada do goberno venezolano. Prince é o fundador de Blackwater, o tristemente coñecido exército mercenario estadounidense, comparábel en moitos aspectos ao Grupo Wagner de Rusia.
Este «gardián da democracia» pediu recentemente aos Estados Unidos que colonizasen África e América Latina. A caída ou detención de Maduro sería un paso máis no seu desexo de colonizar Venezuela.
Un guión preciso
Un pouco de xornalismo de investigación revela que nada do que ocorreu antes, durante e despois das eleccións foi casual ou saíu do nada. As manobras da oposición de extrema dereita seguiron un guión coidadosamente preparado desde os Estados Unidos; as partes principais deste guión mesmo se publicaron en Internet con antelación. O guión foi redactado por un experto estadounidense en cambios de réxime e desinformación.
Entre outras cousas, estas instrucións indican que se deben utilizar de forma áxil as sancións económicas, que a oposición impulsada polos Estados Unidos ten que estar unificada, que se tente infiltrar no Consello Nacional Electoral, que a propia oposición presente resultados antes de que a xunta electoral anuncie os resultados oficiais, que é mellor que a presión sobre Venezuela a exerzan os países da rexión e non os Estados Unidos. Ademais, o guión asume, ou suxire, que haberá (ou debería haber) disturbios, e nese caso habería que presionar o exército.
Non atopará nada respecto diso nos principais medios de comunicación. Segundo os seus informes, as eleccións celebráronse sen inxerencias estranxeiras, e as accións e actividades da oposición antes e despois do 28 de xullo foron espontáneas. ‘Esquecen’ mencionar que os Estados Unidos, a través de organizacións encubertas da CIA como a National Endowment for Democracy (NED), levan décadas tentando manipular os procesos electorais en países ‘insubmisos’, con frecuencia exitosamente. Mais seica non é necesario mencionalo.
Enquisas e sondaxes
En vésperas das eleccións as enquisas de Datanálisis, Delphos, Consultores 21 e ORC Consultores daban ao candidato opositor de extrema dereita unha vantaxe sobre Maduro de entre 20 e 30 puntos. Os principais medios de comunicación recolleron con entusiasmo estas enquisas. Grazas a eses artigos, a poboación venezolana e os cidadáns do mundo xa estaban convencidos de que Maduro non podía gañar sen cometer fraude.
O que eses medios non nos dixeron é que esas axencias de sondaxes adoito non son máis que máquinas de guerra ideolóxicas camufladas e que nunca carecen de vínculos coa CIA ou coas súas organizacións encubertas. Eses mesmos medios tamén agocharon que enquisas doutras axencias como Hinterlaces, Paramétrica e Ámbito unha daban vantaxe a Maduro sobre o candidato opositor González.
Nas enquisas a pé de urna vimos o mesmo. Mencionouse con entusiasmo a enquisa de Edison Research. Segundo ela, o candidato da oposición, González, obtiña un 65% e Maduro un 31% dos votos. Ningún medio mencionou que esta axencia está vinculada á CIA, e todos gardaron silencio sobre as enquisas a pé de urna da prestixiosa axencia Hinterlaces, que ao mediodía daba a Maduro un 54,6% e a González un 42,8% (moi preto do resultado oficial).
Intentos de desestabilización
Outro aspecto ‘esquecido’ das pasadas eleccións son os intentos de desestabilización desde o estranxeiro. Dous días antes das eleccións un comando armado tentou sabotar unha importante central eléctrica. Frustrouse o ataque, pero, de ter éxito, sete provincias do oeste quedarían sen electricidade durante días e sería imposíbel o voto electrónico nesas provincias.
Ademais, o día das eleccións produciuse un ciberataque masivo desde Colombia e os Estados Unidos contra varias institucións gobernamentais, entre elas o Consello Nacional Electoral. Este ataque atrasou o reconto de votos durante horas e deu á oposición a oportunidade de saír cos seus propios resultados antes de que houbese resultados oficiais.
Nun país amigo dos Estados Unidos esas sabotaxes dun proceso electoral serían noticia de primeira plana. Nun país como Venezuela nin se mencionan.
Protesta «pacífica»
Ao día seguinte das eleccións houbo protestas civís (as chamadas «cazoladas») en moitas cidades de Venezuela. Moitos medios de comunicación mencionáronas, pero estes ‘esqueceron’ informar de que as protestas se viron rapidamente eclipsadas por unha vaga de violencia, que seica estaba ben organizada e respondía, como vimos anteriormente, a un guión preestablecido.
En todo o país foron atacadas 12 universidades, 28 escolas, 37 centros de saúde, 11 estacións de metro, 10 locais do partido de Maduro, dous concellos, un ministerio e 10 edificios do Consello Nacional Electoral. Incendiáronse 38 autobuses e destruíronse 27 monumentos e estatuas, así como unha planta de tratamento de augas residuais. Neses ataques morreron 2 soldados e 141 soldados e policías resultaron feridos.
Nin unha palabra respecto diso nos principais medios de comunicación. Calquera que coñeza un pouco da historia recente de Venezuela sabe que isto foi basicamente unha repetición das violentas “guarimbas” de 2014 e 2017, cuxa finalidade era provocar un levantamento xeral. Semella que os medios de comunicación non tiveron en conta esta observación tan obvia, o que nos leva ao seguinte punto.
Contexto e historia
Os medios de comunicación occidentais non adoitan ter en conta o contexto nin a historia. As análises dominantes nos principais medios de comunicación reducen as pasadas eleccións en Venezuela a unha batalla entre o goberno de Maduro en funcións e a oposición. Ao facelo, agochan o feito de que Venezuela leva 25 anos na liña de lume de Washington.
Agochan que os Estados Unidos fixeron todo o posíbel para sabotar este proxecto de esquerdas por medio, entre outras cousas, de dous golpes de estado, un intento de asasinato do presidente, cortes nas rúas asasinos, un peche patronal do petróleo, illamento diplomático e o recoñecemento dun presidente non electo. Mostra todo iso da guerra híbrida.
Os medios de comunicación tamén ‘esquecen’ informar de que todos os países da rexión que tomaron un rumbo de esquerdas nos últimos 20 anos se enfrontaron a intentos de desestabilización e de cambio de réxime, desde golpes militares, guerra xurídica e golpes institucionais até intentos de “revolucións de cores”.
O que os medios tamén negan é que os Estados Unidos levan anos tentando estrangular economicamente a Venezuela. Segundo o The Washington Post, as máis de 900 sancións contra o país contribuíron a unha contracción económica tres veces maior que a causada pola Gran Depresión en Estados Unidos.
Con estas sancións Washington pretende esgotar a poboación e así chantaxeala electoralmente. Esperan que o pobo venezolano se aparte do goberno actual coa esperanza de que os Estados Unidos poñan fin ao seu estrangulamento económico unha vez que Maduro xa non sexa presidente.
Noutras palabras, Venezuela non é un país ‘normal’, é un país en guerra sen que caian bombas. Nun contexto así é extremadamente difícil celebrar eleccións de forma soberana. Se se omite ese contexto bélico, distórcense os feitos reais de todo o asunto e chégase a conclusións simplistas.
* * *
A cobertura das eleccións presidenciais por parte dos principais medios de comunicación foi tendenciosa e todo menos sutil. Mesmo antes das eleccións, os principais medios de comunicación occidentais e os medios comerciais venezolanos puxéronse incondicionalmente ao lado da oposición de extrema dereita. Despois das eleccións, por suposto, non mudou a súa postura.
Se nos afastamos un pouco, veremos que estas eleccións presidenciais tratan do enfrontamento entre, por unha banda, un proxecto social de esquerdas que busca por ensaio e erro mellores condicións de vida para as capas máis baixas da poboación. Doutra banda están a oligarquía e a clase alta venezolanas, representadas politicamente pola extrema dereita, e apoiadas e dirixidas polos Estados Unidos e as forzas reaccionarias e de extrema dereita da rexión.
A cobertura das últimas eleccións mostra de que lado están os nosos principais medios de comunicación. Se nos fixamos en quen son os propietarios destes medios, non nos debería sorprender. _____________________________________________________________________________
Notas:
(1) A Escola das Américas foi un programa de formación organizado polos Estados Unidos para militares de América Latina. A Escola é tristemente coñecida por educar e formar a torturadores, ditadores e organizar masacres no hemisferio occidental.
(2) Por exemplo, difundiu un chío dun suposto selfie de funcionarios do CNE mostrando pantallas de ordenador nas que se vía que gañara a oposición. En realidade eran empregados de Mercal Aragua, unha institución allea ás eleccións. Tamén difundiu unha foto dun suposto roubo de papeletas electorais, aínda que se trataba do roubo de aparellos de aire acondicionado.
_____________________________________________________________________________
Texto orixinal: https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2024/08/23/wist-je-dat-wat-de-media-verzwijgen-over-de-verkiezingen-in-venezuela/
_____________________________________________________________________________
[Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 2 de setembro de 2024]
