O conflito en Ucraína precipita a fin da dominación occidental
Estados Unidos, Reino Unido e, despois, a Unión Europea e Xapón adoptaron contra Rusia medidas económicas moi duras. Non se atreveron a dicir que estaban a iniciar unha guerra tendente a conservar a súa propia autoridade sobre o mundo e anunciaron esas medidas utilizando o termo «sancións», aínda que non houbo tribunal, alegación de parte dos “acusados” nin sentenza
O conflito en Ucraína, presentado nos medios como unha agresión rusa, é de feito a aplicación da resolución 2202, adoptada o 17 de febreiro de 2015 no Consello de Seguridade da ONU. Francia e Alemaña non cumpriron os compromisos que contraeran no Acordo Minsk II mais Rusia preparouse durante 7 anos para o facer, o cal significaba asumir este enfrontamento . E tamén previu con moita antelación as sancións occidentais, tanto que en só 2 meses soubo contrarrestalas.
As sancións de Occidente contra Rusia están a abalar a globalización estadounidense xa que desorganizan as economías occidentais ao interromper as cadeas de aprovisionamento, facendo rebotar os dólares cara a Estados Unidos e desatando unha inflación xeneralizada, ademais de provocar en Occidente unha grave crise enerxética. Estados Unidos e os seus aliados vense na situación do “cazador cazado”, están a cavar a súa propia tumba. Entrementres, os ingresos do Tesouro ruso medraron nun 32% en só 6 meses.
Durante os 7 últimos anos, as potencias asinantes do Acordo Minsk II (Alemaña, Francia, Ucraína e Rusia) tiveron nas súas mans a responsabilidade de garantir a aplicación dos compromisos inscritos nese documento, avalado e legalizado o 17 de febreiro de 2015 polo Consello de Seguridade da ONU. Con todo, a pesar dos discursos sobre a necesidade de protexer os cidadáns ameazados por o seu propio goberno, ningún deses Estados actuou para garantir a aplicación do pactado en Minsk II.
O 31 de xaneiro de 2022, mentres se falaba dunha posíbel intervención militar rusa, o secretario do Consello de Seguridade Nacional e Defensa ucraíno, Oleksiy Danilov, lanzaba un desafío a Alemaña, Francia, Rusia e ao propio Consello de Seguridade da ONU ao declarar: «O respecto dos acordos de Minsk significa a destrución do país. Cando se asinaron, baixo a ameaza armada dos rusos –e baixo a ollada dos alemáns e os franceses– xa estaba claro para todas as persoas racionais que era imposíbel pór en práctica deses documentos».
Sete anos despois daquel asinamento, a cifra de ucraínos mortos a mans do goberno de Kiev xa era de 12 000 persoas (segundo Kiev) mentres que a Comisión Investigadora rusa contabilizaba máis de 20 000 mortos. Só entón, Moscova iniciou unha «operación militar especial» contra os elementos ucraínos que se identifican a si mesmos como «nacionalistas integristas», mentres que o goberno ruso os cualifica de «neonazis».
Desde o inicio da súa operación especial, Moscova precisou que as tropas rusas se limitarían a socorrer os poboadores do Donbass e a «desnazificar» Ucraína, non a ocupala.
Malia esa clarificación sobre os obxectivos rusos, as potencias occidentais acusaron a Rusia de tratar de tomar Kiev, de querer derrocar o presidente Volodimir Zelenski e de querer anexar Ucraína. Xa hoxe é evidente que as forzas rusas non fixeron absolutamente nada diso. Só despois de que un dos negociadores ucraínos, Denis Kireev, fose executado polo SBU –o servizo de seguridade de Ucraína– e de que o presidente Zelenski suspendese as negociacións con Moscova, o presidente ruso Vladimir Putin anunciou un endurecemento das exixencias rusas. Desde aquel momento, a Federación Rusa reclama «Novorossia», ou sexa o sur de Ucraína –territorio historicamente ruso desde os tempos da tsarina Catalina II (Catalina a Grande), con excepción dun período de 33 anos.
É importante entender que se Rusia agardou sete anos antes de tomar a iniciativa, non foi porque Moscova fose insensíbel ao masacre contra os poboadores rusofalantes do Donbass senón porque estaba a prepararse para enfrontar a previsíbel resposta occidental. Segundo a cita clásica do ministro de Exteriores do tsar Alexandre II, o príncipe Alexander Gorchakov: «O Emperador está decidido a dedicar, preferentemente, os seus esforzos ao benestar dos seus súbditos e a concentrar, no desenvolvemento dos recursos internos do país, unha actividade que só iría máis aló das fronteiras cando os intereses positivos de Rusia así o exixan absolutamente. A Rusia repróchaselle illarse e gardar silencio ante feitos que non se corresponden co dereito nin coa equidade. Rusia ponnos mala cara, din. Rusia non pon mala cara. Rusia recóllese.».
Esta operación policial foi cualificada de «agresión» polas potencias occidentais. Subindo de ton, describiuse Rusia como unha «ditadura» e a súa política exterior cualifícase de «imperialismo». Seica ninguén leu o Acordo de Minsk II, a pesar de que ese documento recibiu a validación do Consello de Seguridade da ONU. Nunha conversa telefónica entre o presidente Putin e o presidente de Francia Emmanuel Macron –conversa divulgada polos servizos da presidencia francesa– o xefe de Estado francés expresa abertamente o seu desinterese pola sorte da poboación do Donbass, ou sexa o seu desprezo polo Acordo de Minsk II.
Agora, os servizos secretos occidentais corren en auxilio dos «nacionalistas integristas» ucraínos (os «neonazis», segundo a terminoloxía rusa) e, no canto de buscar unha solución pacífica, o que
fan é tratar de destruír a Federación Rusa desde dentro.
Á luz do Dereito Internacional, Moscova non fai outra cousa que aplicar a resolución que o Consello de Seguridade da ONU adoptou en 2015. Pode reprochárselle o brutal dos seus medios, mais certamente non se pode dicir que actúe con precipitación (despois dunha espera de 7 anos) nin que a súa actuación sexa ilexítima (ten o respaldo da resolución 2202 do Consello de Seguridade da ONU).
De feito, os presidentes Petro Porochenko, Francois Hollande, Vladimir Putin e a chanceler alemá Angela Merkel comprometéronse, nunha declaración común anexa á resolución, a facer o mesmo. Se algunha das potencias representadas por eses dirixentes interviñese antes, podería elixir outras formas de actuación… mais ningunha o fixo.
Se actuase de maneira lóxica, o secretario xeral da ONU tería que chamar á orde os membros do Consello de Seguridade para que non condenasen a operación rusa, cuxo principio aceptaran 7 anos antes –cando aprobaron a resolución 2202.
Tería que os ter exhortado máis ben a determinar as modalidades da intervención. Pero non o fixo senón que, pola contrario, desviándose do seu papel e póndose do lado do sistema unipolar, o secretario xeneral acaba de impartir a todos os altos funcionarios da ONU en teatros de operacións unha instrución oral para que non se reúnan con diplomáticos rusos.
Non é a primeira vez que o secretario xeral da ONU infrinxe os estatutos das Nacións Unidas. Durante a guerra contra Siria, o secretario xeral da ONU redactou unhas 50 páxinas sobre unha
renuncia do goberno sirio, dando por certo que habería que privar os sirios da súa soberanía popular e “desbaasificar” o país. Aquel texto do secretario xeral da ONU nunca se chegou a publicar, mais nós analizámolo con espanto neste sitio web.
En definitiva, o enviado especial do secretario xeral da ONU en Damasco, Staffan de Mistura, viuse obrigado a asinar unha declaración onde recoñecía que aquel texto carecía de valor legal. Pero a instrución do secretariado xeral da ONU que prohibe os funcionarios de Nacións Unidas participaren na reconstrución de Siria segue estando en vigor. É precisamente esa instrución o que mantén paralizado o regreso dos refuxiados sirios á súa terra natal, en contra da vontade non só de Siria senón tamén do Líbano, Xordania e Turquía.
Durante a guerra de Corea, Estados Unidos aproveitou a política soviética do escano baleiro para impor a súa guerra baixo a bandeira da ONU (naquela época a República Popular China non era membro do Consello de Seguridade). Hai 10 anos, Estados Unidos utilizou o persoal da ONU para desenvolver unha guerra total contra Siria. Actualmente, Estados Unidos vai aínda máis lonxe facéndoa tomar posición contra un membro permanente do Consello de Seguridade.
Despois de se ter convertido, en tempos de Kofi Annan, nun ente ao servizo das transnacionais, a ONU de Ban Ki Moon e de Antonio Guterres é simplemente un anexo do Departamento de Estado.
Rusia e China saben, como os demais Estados, que a ONU xa non cumpre as súas funcións. Ao contrario, a ONU está a agravar as tensións e participa en guerras –polo menos en Siria e no Corno Africano. Ante ese novo contexto, Moscova e Pequín están a desenvolver novas institucións.
Rusia xa non dirixe os seus esforzos cara ás estruturas herdadas da Unión Soviética, como a Comunidade de Estados Independentes (CEI) ou a Comunidade Económica Euroasiática, nin sequera cara á Organización do Tratado de Seguridade Colectiva, tampouco cara ás herdadas dos
tempos da guerra fría, como a Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa (OSCE). A Federación Rusa concéntrase actualmente no que pode definir os contornos dun mundo multilateral.
En primeiro lugar, a Federación Rusa está a pór de relevo as accións económicas dos países do grupo BRICS (Brasil, Rusia, A India, China e Sudáfrica), accións que Rusia non reivindica como
propias senón como esforzos comúns nos que participa. Trece Estados xa esperan unirse aos BRICS, aínda que ese grupo non se declarou aberto a adhesións. A pesar diso, o poder dos BRICS xa é superior ao do G7. A razón é moi simple, os BRICS actúan mentres que o G7 leva anos facendo declaracións sobre as grandes cousas que vai facer, pero que non acaban de concretarse, mentres que os seus dirixentes se dedican a criticar a quen non están presente para se defender.
O máis importante é que Rusia está a estimular unha maior apertura e unha profunda transformación da Organización de Cooperación de Xangai (OCS). Até o de agora, a OCS era só unha estrutura de contacto entre os países de Asia Central, ao redor de Rusia e China, creada co fin de contrarrestar e previr as desordes que os servizos secretos anglosaxóns trataban de fomentar nesa parte do mundo. Aos poucos, esa estrutura permitiu que os seus membros se coñezan mellor entre si e estes estenderon os seus traballos a outras cuestións comúns. Ademais, a OCS ampliouse, concretamente coa adhesión da India, Paquistán e Irán. De feito, a OCS encarna actualmente os principios enunciados en Bandung, baseados na soberanía dos Estados e na negociación, fronte aos que propugna Occidente, baseados na conformidade coa ideoloxía anglosaxoa.
Occidente parola mentres que Rusia e China avanzan. E escribo que “parola” porque as potencias occidentais seguen crendo que os seus acenos pomposos serán dalgunha maneira eficaces.
Cegados por esa crenza, Estados Unidos, Reino Unido e, despois, a Unión Europea e Xapón adoptaron contra Rusia medidas económicas moi duras. Non se atreveron a dicir que estaban a iniciar unha guerra tendente a conservar a súa propia autoridade sobre o mundo e anunciaron esas medidas utilizando o termo «sancións», aínda que non houbo tribunal, alegación de parte dos “acusados” nin sentenza.
Por suposto, en realidade son sancións ilegais xa que foron adoptadas fóra das instancias das Nacións Unidas. Mais os occidentais, que se autoproclaman defensores de «leis internacionais», non están realmente interesados en respectar o Dereito Internacional.
Por suposto, o dereito ao veto, prerrogativa dos 5 membros permanentes do Consello de Seguridade da ONU impide a adopción de sancións contra un deles. Pero é así precisamente porque o obxectivo das Nacións Unidas non era aliñarse tras a ideoloxía anglosaxoa senón preservar a paz mundial.
Agora volvo ao asunto principal: Rusia e China están a avanzar, mais fano a un ritmo moi diferente ao dos occidentais. Transcorreron 2 anos entre o compromiso de Rusia de intervir en Siria e o despregamento de soldados rusos nese país. Rusia utilizou eses 2 anos para terminar de preparar as armas que garantiron a súa superioridade no campo de batalla. No caso de Ucraína, houbo un período de 7 anos entre o compromiso ruso contraído en Minsk II e o inicio da «operación militar especial» no Donbass, 7 anos que Rusia utilizou para prepararse a contrarrestar as sancións económicas de Occidente.
É por iso polo que as «sancións» non lograron pór de xeonllos a economía rusa senón que, pola contra, están a afectar duramente a quen as decretou. Os gobernos de Alemaña e Francia están enfrontando xa graves problemas no sector da enerxía, até o punto de que certas fábricas xa están a traballar a media máquina e están en perigo de verse obrigadas a pechar.
Entrementres, a economía rusa está en plena expansión. Despois de vivir 2 meses pendente das súas reservas, Rusia pasou a unha etapa de abundancia. Os ingresos do tesouro ruso incrementáronse nun 32% durante o primeiro semestre deste ano.
O rexeitamento occidental ao gas ruso non só se traduciu nunha alza dos prezos en beneficio do primeiro exportador mundial –que é Rusia– senón que ademais esa contradición co discurso liberal asustou os demais Estados consumidores, que naturalmente se volveron –para garantir o seu consumo– cara a Moscova.
China, o coloso que os occidentais teiman en presentar como un vendedor de chatarra que some as súas presas nunha espiral de endebedamento, acaba de anular a maioría das débedas que 13 Estados africanos contraeran con Beijing.
Ouvimos a diario os nobres discursos occidentais e as súas acusacións contra Rusia e China. Pero tamén comprobamos a diario, se nos detemos nos feitos, que a realidade é o contrario do que nos din. Por exemplo, Occidente explícanos, sen probas, que China é unha «ditadura» e que encarcerou «un millón de uigures». Aínda que non dispomos de estatísticas recentes, todos sabemos que en China hai menos presos que en Estados Unidos –a pesar de que Estados Unidos está 4 veces menos poboado que China. Tamén nos din que en Rusia se persegue homosexuais… pero vemos que en Moscova hai discotecas gais máis grandes que en Nova York.
A cegueira de Occidente conduce a situacións ridiculamente absurdas nas que os dirixentes occidentais xa nin sequera perciben o impacto das súas propias contradicións. Por exemplo, o presidente francés Emmanuel Macron acaba de visitar Alxeria. Está a tratar de reconciliar os dous países… de comprar gas para contrarrestar a escaseza que el mesmo contribuíu a provocar.
Macron sabe que chega demasiado tarde –despois de que os seus “aliados” (Italia e Alemaña) xa fixeron as súas propias compras– mais teima en crer, erroneamente, que o principal problema franco-alxerino é a colonización. Macron non ve que é imposíbel que Alxeria confíe en Francia porque Francia apoia precisamente os peores inimigos de Alxeria –os yihadistas de Siria e do Sahel. Macron é incapaz de ver o vínculo entre a súa ausencia de relacións con Siria, a recente expulsión das tropas que Francia despregara en Mali e a frialdade de o seu recibimento en Alxeria. É certo que os franceses non coñecen realmente os yihadistas. Acaban de pechar, como o máis célebre do século, o xuízo sobre os atentados perpetrados en París o 13 de novembro de 2015, sen ter sido capaces de formular o asunto dos apoios estatais aos yihadistas. Desa maneira, no canto de mostrar o seu sentido da xustiza, os franceses demostraron a súa propia covardía. Mostráronse
aterrorizados por un grupiño de yihadistas, mentres que Alxeria loitou contra ducias de miles durante a súa guerra civil e segue enfrontándoos agora no Sahel.
Mentres Rusia e China avanzan, Occidente nin sequera mantén as súas posicións senón que retrocede. E seguirá caendo mentres non logre clarificar a súa política, mentres non poña fin á súa dobre vara moral e mentres non renuncie ao seu dobre xogo.
_____________________________________________________________________________
[1] "Ukraine security chief: Minsk peace deal may create chaos, Yuras Karmanau, Associated Press, 31 de xaneiro de 2022.
[2] «La estrategia de Occidente para desmantelar la Federación Rusa», por Thierry Meyssan, Rede Voltaire, 18 de agosto de 2022.
[3] «Documento interno de la ONU. Parámetros y principios de la asistencia de la ONU en Siria», por Jeffrey D. Feltman, Rede Voltaire, 15 de outubro de 2017.
[4] "Meeting with Head of the Federal Taxation Service Daniil Yegorov", The Kremlin, 25 de agosto de 2022.
[5] «Mali ante las contradicciones de Francia», por Thierry Meyssan, Red Voltaire, 23 de agosto de 2022.
_____________________________________________________________________________
[Artigo tirado do sitio web Rede Voltaire, do 30 de agosto de 2022]