Alianza entre neonazismo e nacionalsionismo
O paradoxal é que un réxime como o de Kiev, onde predominan os sectores máis ultranacionalistas, vinculados á ideoloxía nacionalsocialista, estea a estreitar lazos co réxime sionista cuxa esencia é aferrarse ao xudaísmo, ao semitismo e a unha ideoloxía que sustenta mitos fundacionais da orde de se autoconsiderar pobo elixido
A operación militar iniciada pola federación rusa en Ucraína ten dous propósitos ben precisos e dados a coñecer profusamente: desnazificar e desmilitarizar aquel país convertido en punta de lanza e figura de palla de Washington e a Organización do Tratado do Atlántico Norte – OTAN – contra Rusia.
Unha federación rusa que foi cercada desde a fin da ex-Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas – URSS – rodeándoa con bases militares e incorporando nesa conduta belicista, non só ex repúblicas soviéticas no seo da organización militar occidental, senón tamén a países que algunha vez formaron parte do chamado bloque socialista xerando unha desigualdade no poder desa zona do mundo.
Unha clarísima provocación da que alertou e denunciou Rusia, esixida no seu freo mediante o compromiso de garantías de seguridade incumpridas por Occidente. Provocacións permanentes a través do apoio occidental a procesos desestabilizadores en Xeorxia, senón que na propia Ucraína onde se alentou, apoiou e concretou o Golpe de estado de febreiro do ano 2014, que significou nazificar o país. As palabras textuais do presidente ruso Vladimir Putin aquela madrugada do xoves 24 de febreiro do ano 2022 foron “tomei a decisión de levar a cabo unha operación militar especial. O seu obxectivo será defender o pobo que durante oito anos sufriu persecución e xenocidio por parte do réxime de Kiev. Para iso, apuntaremos á desmilitarización e desnazificación de Ucraína».
Palabras de Putin que referendan a necesidade de lembrar e sempre contextualizar pois resulta unha conduta teimuda o utilizar o relato, por parte de Washington e os seus, que presenta o inicio da historia dos procesos políticos desde o momento que lle é útil para a súa visión de mundo, cando eles dan o punto de partida. En Ucraína os feitos para Washington e os seus partiron en febreiro do ano 2022, non en febreiro do ano 2014 e mesmo antes coa política de cerco e máxima presión contra a federación rusa tras a disolución da ex URSS. No caso de Palestina, os medios occidentais transmiten, de forma pertinaz, que os feitos do 7 de outubro coa operación da resistencia palestina denominada Tormenta de Al Aqsa “obrigou” a resposta supostamente autodefensiva do réxime sionista israelí, cando a estrita verdade é que a lexítima acción da resistencia palestina é produto de 75 anos de ocupación, colonización e exterminio levado a cabo polo nacionalsionismo contra Palestina e o seu pobo. Proceso que implicou a usurpación e roubo dos seus territorios, o asasinato de decenas de miles de palestinos entre eles miles e miles de nenos coa idea de hipotecar o futuro do pobo palestino. A construción dun muro de segregación en Cisxordania, o bloqueo total da Franxa de Gaza desde o ano 2006 á data. A demolición de vivendas, destrución de cultivos, o impedir o retorno dos refuxiados, a construción de asentamentos con 650.000 colonos estranxeiros afincados en Cisxordania. Ter presente os feitos, ter contexto e análise permite non deixarse seducir pola manipulación e desinformación, permite ter opinión propia e así desmentir e desmantelar a andamiaxe comunicacional daqueles que desexan seguir mantendo a unipolaridade do mundo impedindo o concretar un mundo multilateral.
A pregunta que xurdiu tras o inicio das operacións militares rusas en defensa do Donbás, fundamentalmente, é se correspondía falar de desnazificación nun país apoiado por Washington e unha Europa que tivera participación no combate ao nacionalsocialismo e que no caso dalgúns países europeos sufriu en carne propia as políticas de exterminio do Terceiro Reich, nunca como a ex Unión Soviética que entregou o sangue xeneroso de 27 millóns dos seus fillos e fillas para derrotar o nazismo. A resposta é máis que evidente: un si rotundo fronte a unha Ucraína, que como unha sociedade de burricáns está a ser conducida no camiño dunha ideoloxía de crime e desprezo por todo aquilo que non respondería aos seus canons sociais e políticos. Non é casualidade que a figura dun dos referentes do nacionalsionismo, aliado do réxime hitleriano e cómplice nos crimes levados a cabo polo Terceiro Reich sexa Stepan Bandera.
Icona reverenciado polo nazismo do século XXI en Ucraína. Mitificado como un heroe por aqueles que forman parte do chamado batallón Azov, Dnipro, entre outros, criticados por mostrar, exhibir e portar símbolos nazis, como o Wolfsangel, utilizado pola 2ª División SS Das Reich, e o Sol Negro. Sumemos grupos como o Partido Svoboda, o C-14 e o Pravyi Sektor – sector dereita – que crearon as súas propias forzas de camisas pardas e que se sumaron ao que son as forzas regulares do exército ucraíno. “Unha ducia de milicias identificadas desde 2014 nútrense dun antisemitismo rastrexábel a comezos do século XX. Supremacistas, homofóbos, etnocentristas, antirrusos por excelencia”(1). Un Stepan Bandera que á luz da historia foi simplemente un oportunista ultradereitista, convertido nun colaboracionista do agresor nazi durante a invasión á URSS, que facilitou o dominio de Ucraína e que logo cando viu que fora enganado na súa traizón e desexos de ver destruída a URSS e sobre todo a Rusia e volveuse infrutuosamente contra os seus amos do Terceiro Reich convencido que o seu plan de independencia non chegaría a bo porto.
O paradoxal é que un réxime como o de Kiev, onde predominan os sectores máis ultranacionalistas, vinculados á ideoloxía nacionalsocialista tanto en discursos como en simboloxía, estea a estreitar lazos co réxime sionista cuxa esencia é aferrarse ao xudaísmo –aínda que iso sexa oportunista–, ao semitismo e unha ideoloxía que sustenta mitos fundacionais da orde de se autoconsiderar pobo elixido a quen se lle outorgou un territorio por obra e graza dunha divindade ao parecer axente inmobiliario exclusivo e excluínte. Un réxime cuxa narrativa permanente é o recordo do que denomina o holocausto a mans precisamente do Terceiro Reich cuxa ideoloxía nacionalsocialista levou á morte, non só a millóns de europeos de crenza xudía, senón tamén 27 millóns de soviéticos, prisioneiros de guerra, políticos opositores ao nazismo, discapacitados mentais e xitanos. Hoxe, o oportunismo político dun Zelensky –dunha familia crente no xudaísmo– con membros do gabinete e un sector do exército, desexa gañarse a simpatía e o apoio de Benjamín Netanyahu, non por un tema relixioso, senón para confrontar a Rusia e mesmo tratar de confundir á voluble sociedade internacional, para que se vincule a Moscova con Hamás(2).
Un Volodimir Zelensky que, ao comezo do seu mandato presidencial, sinalou que, entre as súas prioridades, non estaba a súa condición de crente xudeu: “O feito de que sexa xudeu está na posición 20 da listaxe das miñas características”(3). Hoxe, o outrora comediante prodígase en mensaxes de apoio incondicional a Israel, tras os acontecementos do 7 de outubro pasado, cando a resistencia palestina concretou unha operación militar que, en pleno uso do dereito internacional, lle outorga o aval para o logro da súa autodeterminación e a fin de 75 anos de crimes contra o pobo palestino. Zelensky, o día 11 de outubro pasado, nunha das súas numerosas reunións de coordinación entre Ucraína e a OTAN sostivo que as democracias occidentais deben secundar a resposta militar israelí en Gaza e non avogar por saídas negociadas. “Ás veces pensamos en como resistir ou en como deter a guerra, como conseguir o diálogo con Irán ou con Rusia, pero penso que temos que facer o contrario”, dixo Zelensky, “non temos que dar nin sequera a posibilidade ao agresor de pensar nunha terceira guerra mundial, nunha nova onda de agresións, nunha nova traxedia”.
Mesmo teor das palabras de Netanyahu e o seu gabinete de extremistas, que ameazaron incluso con exterminar a poboación palestina, expulsala do seu territorio en Gaza e á que hoxe lle negan a auga, a electricidade, o acceso a alimentos e medicamentos. A política de solución final en interpretación israelí -un remake da Conferencia de Wannsee nacionalsocialista hoxe en versión telemática entre Washington e Tel Aviv– mesmo se iso significa lanzar artefactos nucleares como sostivo o ministro israelí de Patrimonio, o ultradereitista extremista Amichai Eliyahu, quen dixo e revelou de paso o que Israel negou respecto de posuír artefactos nucleares “o lanzamento dunha bomba atómica contra a Franxa de Gaza podería ser unha das opcións na guerra” segundo sinalou Eliyahu e dado a coñecer polo xornal The Times of Israel o domingo 5 de novembro pasado(4).
Palestina foi tema tamén na forte disputa entre o ente sionista e Rusia polo tema Ucraína, que tivo o seu momento máis tenso cando o ex primeiro ministro sionista Yair Lapid sostivo que Moscova estaba cometendo crimes de guerra en Ucraína. Para a chancelaría rusa os comentarios de Lapid non só eran antihistóricos, senón que explican “en gran medida por que o actual Goberno israelí apoia o réxime neonazi de Kiev» Isto, a pesar de que a defensa de Zelensky argumenta que a crenza xudía do mandatario ucraíno o excluiría da alianza co nazismo. A realidade indica que a relixión de Zelensky non significa, de ningún xeito, que Ucraína non estea dominada por neonazis e que a relixión sexa aproveitada en forma oportunista polos extremistas, tanto de Ucraína como de Israel para achegar posicións e obxectivos comúns. Moscova sostén que “o antisemitismo na vida cotiá e na política non se detén e, pola contra, aliméntase no país europeo”(5), cuestión que trae aparellado o perigo do crecemento desta animadversión expresada en pogromos, ataques e xeración dun ambiente de odio e exclusión no conxunto de Europa, precisamente pola acción entre Kiev e Tel Aviv. Que non se queixe Europa despois do avance e perigo que significa refrotar a besta do nazismo nas súas distintas variantes, como o vemos en varios países dunha Europa comunitaria, que máis parece o patio traseiro de Washington que unha mancomunidade soberana de nacións.
Traio a colación neste tema do refrotar neonazi en Europa, un interesantísima escrito do Embaixador de Rusia en Chile, Sergei N.Koshkin(6) publicado en diversos medios, onde puntualiza o feito que “o nazismo está a ser glorificado en Ucraína a nivel de Estado Efectivamente, unha breve arqueoloxía de decisións tomadas por Kiev tras o golpe de estado do ano 2014, que derrocou a ex presidente Viktor Yanukovich sinálanos esta tendencia nazista e de consolidación do antisemitismo “o ano 2015 foron nomeados «loitadores pola independencia de Ucraína no século XX» os combatentes das unidades militares pronazi da Segunda Guerra Mundial – a Organización de Nacionalistas Ucraínos e o Exército Insurxente Ucraíno, así como os seus líderes Stepan Bandera e Roman Shujevich. O último serviu nos destacamentos armados do Terceiro Reich, o chamado batallón Nachtigal, 201.º batallón da Schutzmannschaft (Lexión Ucraína).
O ano 2018, a Rada Suprema, parlamento ucraíno, aprobou para os seus militares e policías o saúdo dos colaboracionistas da OUN Gloria a Ucraína! e a resposta Gloria aos heroes!, o cal copia o infame saúdo do Terceiro Reich. Desde o ano 2019 os aniversarios do colaboracionista co ocupante nazi de Ucraína, Stepan Bandera festéxanse a nivel de Estado: lévanse a cabo demostracións con fachos a estilo nazi en Kiev e outras cidades de Ucraína. O 14 de outubro de 2022, Zelenski outorgou o título de Heroe de Ucraína a Miroslav Simchich. Tras a Segunda Guerra Mundial, foi condenado polo masacre da aldea Pistyn, rexión de Ivano-Frankovsk, poboada por polacos. O 6 de decembro de 2022, o Tribunal Supremo de Ucraína declarou que os símbolos da división das SS “Galicia” xa non se consideran nazis en Ucraína. Unha decisión que vai en contra das decisións do Tribunal de Núremberg.
Zelensky, apoiado polo réxime israelí e os políticos máis fanáticos dunha sociedade de por si extrema, esixe á OTAN e en especial a Washington que o maná de diñeiro e armas siga fluíndo a pesar dos crimes de guerra e lesa humanidade que Israel comete contra o pobo palestino. O mandatario ucraíno afirma que, tanto Ucraína como Israel, levan a cabo unha política de autodefensa fronte a Rusia e a resistencia palestina e, por tanto, infírese que o apoio occidental non debe cesar. Unidade de propósitos e beneficios recibidos xenerosamente entre un réxime neonazi e o réxime nacionalsionista israelí. A ambición, o manter o sostén financeiro e militar occidental, seguir mamando da teta imperial, aínda que as contradicións políticas e históricas sexan patentes é mostra clara de que estamos ante dous gobernos onde o elemento ético brillará pola súa ausencia. O mendicante presidente de Ucraína non tivo pudor en pór a man para recibir os miles e miles de millóns de dólares para seguir a prolongar unha guerra que ten perdida, pero ao mesmo tempo incrementa a corrupción desatada no país de Europa oriental e que xerou severas críticas na política europea e estadounidense.
Ante medios europeos que lle preguntaron a Zelensky en Bruxelas se lle preocupa que a situación de agresión de Israel a Gaza dilúa ou desvíe a atención de Occidente da defensa de Ucraína, o presidente ucraíno sinalou que «por suposto que é unha situación perigosa, en primeiro lugar, para a xente en Ucraína que está nesta longa guerra. Todo o mundo está preocupado de que, se hai outras traxedias peores no mundo (con todo respecto a esas persoas) e un volume fixo de axuda militar, que é o que os socios, especialmente Estados Unidos, pero tamén a Unión Europea poderannos enviar?”. A man necesitada de Kiev está aberta en espera das dádivas mortais de occidente e de pasada un empurrón a Israel, para que siga a súa política de exterminio do pobo palestino. 70 mil millóns de dólares é a cifra que mergulla a conciencia e o respecto aos dereitos humanos nun barril de ácido. O nazismo e o sionismo unidos na recepción de armas e diñeiro para seguir as súas guerras. A retórica demencial de Zelensky non para, ao soster que “terroristas como Putin ou Hamás buscan converter en reféns a nacións libres e democráticas. E queren poder sobre quen busca a liberdade. Os terroristas non cambiarán. Simplemente deben perder. E iso significa que debemos gañar”(7).
Desde o parlamento sionista e en especial do partido gobernante – o Likud – eleváronse voces en que piden que Israel amplíe con axuda militar o seu apoio a Ucraína. O xefe da Comisión de Exteriores e Defensa da Knesset e deputado do gobernante Likud, Yuli Edelstein, dixo que é necesario ir máis aló da axuda humanitaria a Ucraína e pór ao seu servizo o resto das áreas tecnolóxicas e estratéxicas, incluídas as militares. Idea que non tivo como complemento ningunha referencia o carácter nazista do goberno ucraíno e con iso a posibilidade certa que o temido antisemitismo que tanto alerta Israel na súa Hasbará e lavado de imaxe ante o mundo, se converta nunha realidade alí, nas portas da Europa que só hai 78 anos freou o nacionalsocialismo. Pero, tal recordo non prexudica os lazos, ao estilo Haavara entre o réxime nazi e a federación sionista o ano 1933 e que hoxe se replica na conxunción de intereses entre a Ucraína de Zelensky e o Israel de Netanyahu e o seu gabinete extremista. Unha relación que se estende desde o ano 2019 cando ambos os políticos estreitaron lazos apelando á súa condición de crentes xudeus, aínda que ben sabemos que se de algo carecen é de fe e máis ben utilizan a súa relixión para fins políticos oportunistas(8).
Hoxe os pasos de matizar o avance do nazismo e o sionismo levaron a parte do mundo –en especial o Donbás, Palestina, Siria, Iraq, fundamentalmente- a sufrir os horrores do exterminio masivo a mans da nova alianza entre o nazismo de Kiev e o nacionalsionismo israelí. As accións destrutivas de Occidente dirixidas a apoiar de forma incondicional tanto o réxime ultradereitista ucraíno e como o nacionalsionismo israelí están a levar, explíciteno ou non, ao crecemento e á intensificación de condutas antisemitas, que levan consigo tamén accións de islamofobia. Son as consecuencias das políticas hexemónicas dun Occidente, que tivo responsabilidade no desenvolvemento do nacionalsocialismo alemán e que hoxe aviva o lume destrutor dun alianza neonazi e sionista que significou decenas de miles de mortos, feridos e destrución sen que isto teña visos de terminar.
[Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 10 de novembro de 2023]