A Xunta aboca a poboación do rural a pagar unha xestoría ao impor a administración electrónica
A CIG-Administración Autonómica exixe que se elimine urxentemente a obrigatoriedade de relacionarse exclusivamente por medios electrónicos á cidadanía e persoas autónomas mentres non se garantan as súas competencias e acceso dixital. Fronte a iso propón afondar na modernización tecnolóxica de cara a extensión territorial: plans e programas formativos vinculados ás oficinas agrarias comarcais e apoiar con persoal da Xunta de Galiza (funcionario/a habilitado) a tutela e extensión agraria, gandeira e forestal nas oficinas agrarias e distritos cos medios técnicos e humanos necesarios.
Durante o pasado ano, coa pandemia enriba, a Xunta aproveitou para afondar nas obrigas da relación dixital incumprindo as garantías que establece a Lei de administración dixital, cuestión que a CIG-Administración Autonómica ten denunciado en moitas ocasións. Hoxe, denuncia, “xa non queda ningunha posibilidade de tramitación en persoa dentro dos servizos do medio rural”.
Para que isto non sucedera, desde a CIG-Administración Autonómica presentáronse varias alegacións no marco da Mesa Xeral do Persoal Empregado Público ao anteproxecto de Lei de Administración Dixital de Galicia (11.10.2018 e 15.11.2018). Alegacións que tiñan como obxectivo garantir o acceso a medios e formación en competencias dixitais antes da súa obriga e ademais o establecemento de apoios nos centros administrativos para facilitar e guiar as persoas usuarias. Propostas que si foron recollidas no texto final da Lei.
Porén, agora denuncia eivas moi importantes da Xunta na aplicación destas garantías previstas na Lei 4/2019 do 17 de xullo de Administración Dixital de Galicia que prexudican gravemente á cidadanía do rural e aos/as autónomas que desenvolven a súa actividade neste ámbito e que ao fin, provoca un novo gravame ao ter que buscar axuda de xestión privada.
Sen apoio para a formación técnica
A CIG-Administración Autonómica non ten constancia de que se fixera ningún inventario ou acreditación de acceso a medios e capacitación económica, técnica ou persoal por parte da Xunta nin da Consellería de Medio Rural dos colectivos aos que dirixe a obriga a través dos tramites que foi impoñendo aos cidadáns dende a entrada en vigor da LEXIDGA.
Así o explica a responsable nacional do sector da Autonómica, Zeltia Burgos, que sinala que a poboación do rural galego “ten un acceso deficiente tanto aos medios dixitais como as súas competencias” o que, ao seu entender dificulta “acceder en condicións de igualdade co resto da poboación á realización destes trámites”.
Burgos salienta ademais que en moitos casos non dispoñen da capacidade económica e técnica que se requiriría. “O illamento poboacional, a súa dispersión, o envellecemento, a falta de infraestruturas dixitais e a grave carencia de competencias dixitais na poboación como consecuencia da falta de programas formativos adecuados impulsados pola Xunta, fai que os pequenos produtores do sector primario se vexan obrigados a acudir a empresas xestoras”.
Neste sentido apunta que a lei galega establece unha novidade con respecto a lexislación estatal, que é “obrigar aos/as autónomas a relacionarse exclusivamente por medios electrónicos coa administración”.
Mala xestión da consellería nas oficinas agrarias comarcais
A responsable nacional do sector da Autonómica denuncia, en todo caso, que non se cobren as numerosas vacantes, denéganse permisos e vacacións e mesmo o teletraballo so pretexto da necesidade da atención aos cidadáns ao tempo que non se deixa atender pola obriga da relación electrónica.
Burgos considera que isto é un sensentido que quere culpabilizar ao persoal da mala xestión política que obriga aos cidadáns a recorrir ás xestorías privadas na vez de habilitar ao seu persoal para rexistrar. A solucion é sinxela: cubrir as prazas vacantes de veterinarios/as, técnicas agrarias e auxiliares e habilitalas/os para poder asesorar, acompañar e rexistrar os trámites nestas oficinas comarcais.
Desde solicitar un permiso de corta até a declaración de colleita da uva
Zeltia Burgos sinala algúns exemplos claros de que estes principios legais están alterados pola Xunta de Galiza. Tal é o caso dos permisos de corta, axudas da PAC ou unha simple declaración de colleita de uva para facer viño. “Para máis, en casos como o dos permisos de corta, o deseño dos aplicativos propios dificulta a inclusión das persoas que queren realizar estes trámites e que pertencen na súa inmensa maioría á poboación do rural de avanzada idade”.
Por iso pregúntase “como pode ser que teñas que viaxar de Betanzos a Coruña para que unha xestoría che faga un permiso de corta ou incluso de Rivadabia a Ourense para unha modificación de colleita cando temos oficinas da Xunta nestas localidades”.
Por outra parte, esta lei tamén estabelece a figura da persoa funcionaria habilitada de rexistro para apoiar e acompañar aos cidadáns nestes trámites. Porén, a día de hoxe non se creou nin habilitou ningunha praza nas oficinas onde é máis exhaustiva a relación coa cidadanía do rural, como é o caso das oficinas agrarias comarcais e distritos forestais.
Esta cuestión vulnera, segundo Burgos, o principio de igualdade ademais de prexudicar e presionar unha vez máis ao sector primario, fundamental para o desenvolvemento da Galiza. “Temos a responsabilidade de prestar un servizo público eficaz, de calidade e para todas”, conclúe.
