![Confederación Intersinidical Galega](/assets/cig/2022/logos/cig.png)
A CIG responsabiliza os gobernos da precariedade laboral que padecen as mulleres
![](assets/images/e/2022-02-22%20RP%208M-e5d74f0e.jpg)
A secretaría das Mulleres da CIG presentou esta mañá, en rolda de prensa, a campaña arredor da que conmemorará este ano o 8 de Marzo. Unha data que, tal e como explicou Nicolasa Castro Monteiro, secretaria das Mulleres, a central sindical quere recuperar “como xornada de loita polos dereitos das mulleres traballadoras”. Con este motivo anunciou a convocatoria de mobilizacións en 21 localidades para “chamar a atención sobre a responsabilidade dos gobernos dos diferentes ámbitos na situación de desigualdade que seguimos padecendo as traballadoras en Galiza”.
![](imaxes/adaptadas/780/files/novas/2022/02/22/Campana%208%20de%20Marzo%202022/2022-02-22%20RP%208M.001.jpg)
Xunto a isto, presentouse o Informe anual sobre a “Situación laboral das Mulleres en Galiza. 2021”, no que se constata o dobre custo que para as mulleres tivo a pandemia, porque, tal e como explicou Natividade López Gromaz, responsable do Gabinete Técnico, por unha banda “víronse obrigadas a facerse cargo das persoas dependentes”e, pola outra, xa partían dunha situación máis precaria.
Neste sentido, Castro Monteiro lembrou os paros e as folgas de mulleres de 2018, 2019 e 2021, que puxeron o foco na reivindicación da valorización dos traballos de coidados e como a pandemia “puxo de relevo a importancia destas tarefas desempeñadas maioritariamente por mulleres”.
Por iso denunciou que “seguen sen se acometer medidas para eliminar a precariedade que é consubstancial á maior parte destes traballos: empregadas do fogar, traballadoras de centros da terceira idade, servizo de atención a domicilio…”. Unha precariedade que persiste “tras varios anos de reformas supostamente ‘progresistas’, que nos venden como ferramentas útiles para acadarmos a igualdade” e que, concluíu, “segue tendo rostro de muller”.
Servizos públicos de atención ás persoas e valorización dos traballos de coidados
Diante desta situación a secretaria das Mulleres reclamou o reforzo dos servizos públicos de atención ás persoas e a valorización dos oficios relacionados cos coidados. “Un negocio para empresas privadas que priorizan o lucro á costa dos dereitos das traballadoras e da saúde e benestar das persoas”, afirmou. E subliñou que precisamente a campaña ten como obxectivo “interpelarmos directamente as institucións, as empresas e os gobernos para que se efectivicen políticas de igualdade que dean resposta ás necesidades das mulleres traballadoras”.
![](imaxes/adaptadas/780/files/novas/2022/02/22/2022-03-08%20cartaz%20mobilizacions.jpg)
Considerou que “non ten xustificación que unha reforma laboral dun goberno considerado progresista careza de perspectiva de xénero e manteña as medidas de precarización impostas pola reforma do PP de 2012, mantendo o despedimento case de balde, a desregularización da xornada e as dificultades para escoller o horario das reducións, incorporando novos contratos de formación e prácticas que impiden a estabilidade e un novo contrato fixo-descontinuo en sectores moi feminizados”.
Denunciou que non se deron pasos cara a un novo modelo retributivo, con igual salario para traballos de igual valor; que non se adoptaron medidas que contemplen compensacións económicas “para compatibilizarmos traballo e coidados” e que se continúa penalizando na carreira profesional polo tempo dedicado ao coidado de crianzas e dependentes. Mais tamén denunciou “que continuemos con dificultades para favorecer adaptacións de xornada para poder conciliar” e que falta vontade para converter en ferramentas útiles os plans de igualdade “ao non fixar mecanismos de control e sanción para obrigar ao seu cumprimento”, como tampouco para avanzar na prevención e control do acoso no traballo.
Diante desta situación, Castro Monteiro clamou contra a “carreira de obstáculos” que é a vida laboral das mulleres, que “fai que cheguemos á vellez sendo máis pobres que os nosos compañeiros”. E tamén aquí considerou que “se loce o goberno “progresista” coa pretensión de ampliar a vida laboral, como ten anunciado o ministro do ramo, co que se provocará unha fenda das pensións aínda maior”.
Vida digna en igualdade
A secretaria das Mulleres da CIG chamou a reivindicar, neste 8 de marzo “unha vida digna e en igualdade para as traballadoras de calquera idade e oficio”, tamén para as máis novas, que “seguen emigrando mentres padecemos unha crise demográfica insoportábel”.
Denunciou a perda de capacidade económica pola enorme carestía de produtos básicos, como a luz ou os alimentos. Advertiu que “non imos permitir que se nos prive da atención axeitada nuns servizos públicos de calidade” e incidiu en que “os servizos públicos son esenciais, non só para o benestar da sociedade senón, sobre todo, porque nos facilitan manter a actividade laboral remunerada fóra da casa e ademais porque crean traballos en condicións dignas para moitas mulleres que traballan nos coidados, na saúde ou no ensino”.
![](imaxes/adaptadas/780/files/novas/2022/02/22/Campana%208%20de%20Marzo%202022/2022-02-22%20RP%208M.003.jpg)
A pesada carga dos coidados
Foi a economista da CIG, Natividade López Gromaz, a encargada de presentar os demoledores resultados do Informe sobre a “Situación Laboral das Mulleres en Galiza. 2021”, elaborado comparando os indicadores dese ano cos de 2019, xa que o ano 2020 foi “atípico” porque unha parte importante da poboación estivo confinada e mesmo se chegou a paralizar a actividade económica de moitas empresas.
Deste xeito, e segundo a EPA, as mulleres están moi lonxe de acadar a situación que tiñan antes da pandemia porque das 12.900 persoas en activo menos que en 2019, o 68,2% son mulleres; das 10.100 persoas ocupadas menos, o 73,2% son mulleres e das 18.500 persoas inactivas máis, o 60% son mulleres.
López Gromaz explicou que no ano 2021 a taxa de actividade feminina situouse no 48,3%, 8 décimas menos que en 2019 e a 8,8 puntos porcentuais da taxa de actividade masculina. Pero matizou que “a medida que aumenta a idade das persoas, tamén a distancia entre as taxas se vai incrementando polo peso dos coidados, que fai que as mulleres teñan que se ir apartando do mundo laboral”.
Ademais, foi tan forte a perda de ocupación feminina no ano 2020, que a pesar de incrementarse moito máis que a masculina no ano 2021, continúa sendo dun 1,4% menos que en 2019. De feito, respecto dese ano, o 73,4% do emprego que se perdeu en Galiza foi entre as mulleres.
A taxa de feminización no sector Servizos é do 56,5%, onde máis emprego se perdeu
Segundo Gromaz a taxa de feminización no sector Servizos é do 56,5%, que foi precisamente onde máis emprego perderon as mulleres, aínda que na rama téxtil notouse especialmente e estímase que hai 3.300 ocupadas menos que en 2019.
A taxa de feminización máis alta estímase en “actividades sanitarias e servizos sociais”, onde o 78,1% son mulleres. Tamén destaca en “educación”, onde representan o 69,8% do total. Pero produciuse unha forte caída das mulleres asalariadas no sector privado, 10.000 menos, e foi o incremento do emprego no sector público, o que fixo que a destrución de emprego non acadara valores máis elevados.
Temporalidade nunca vista no sector público
A responsable do Gabinete de Economía da CIG explicou que mentres a taxa de temporalidade xeral alcanza o 24,5% da poboación asalariada, a das mulleres é do 26,8%, mentres que entre os homes foi do 22,2%. A diferenza entre ambas taxas era en 2019 de 2,7 puntos. Porén, en 2021 acadou os 4,6 puntos.
En 2021 asináronse 421.968 novos contratos a nome de muller, o 94,8% temporais
Ademais, a temporalidade no sector público acadou cifras nunca vistas: 10.300 persoas con contrato temporal máis, pasando do 25,6% ao 29,2%. Porén entre as mulleres acadou o 33,5%, mentres que entre os homes foi do 22,9%, 10,6 puntos de diferenza.
A alta temporalidade vén acompañada dunha escasa duración dos contratos. En 2021 asináronse 421.968 novos contratos a nome de muller dos que o 94,8% foron temporais. Preto do 30% cunha duración inferior a unha semana e un 43% inferior ao mes. Así, en conxunto, 115.100 mulleres con contrato temporal repartíronse 399.959 contratos, o que dá unha media de 3,5 contratos por muller.
E non só iso, o 21,8% das mulleres, fronte o 6% dos homes, teñen contratos a xornada parcial e mentres no ano 2019 as mulleres subscribían o 75,2% destes contratos, no ano 2021, foron o 76,7%. A este respecto, López Gromaz chamou a atención sobre o feito de que un 52,2% das mulleres alegaron que non foi por unha escolla persoal, senón por non atopar traballo a xornada completa, mentres que o 20% alegaron por coidado de dependentes, fronte a tan só o 4% dos homes.
O 46,7% das mulleres obtiveron ingresos inferiores ao SMI
Tal e como explicou López Gromaz, os datos relativos a ingresos proceden da Axencia Tributaria e fron extraídos da última declaración de IRPF presentada, que foi a do ano 2020. Trátase pois, como especificou, de ingresos reais e de aí tírase que a fenda salarial de xénero situouse no 19%, 1,5 puntos porcentuais menos que no ano 2019. Unha diminución que atribuíu ao feito de que foron maioritariamente mulleres as que estaban en actividades esenciais e homes os que estaban en ERTE.
O 46,7% das mulleres obtiveron ingresos inferiores ao SMI, fronte ao 32,5% dos homes
Malia isto as diferenzas de ingresos son notables xa que as mulleres representaron o 47,7% do total da poboación asalariada, porén, entre as persoas que non acadaron o SMI, a presenza das mulleres foi 15 puntos porcentuais superior á dos homes. “A partir desde nivel de ingresos comeza a distancia a favor dos homes, incrementándose a medida que medra o nivel de ingresos”, explicou. E tanto é así que no último tramo, a diferenza é de 64,8 puntos porcentuais.
Deste xeito, o 46,7% das mulleres obtiveron ingresos inferiores ao SMI, fronte ao 32,5% dos homes. Pero é que, ademais, no ano 2020, 113.805 mulleres asalariadas en Galiza tiveron uns ingresos inferiores aos 3.000 € brutos anuais. Un colectivo que se incrementou nun 8,8%, converténdose no segundo máis numeroso, xa que o primeiro é o de ingresos entre a metade e o SMI: mulleres con ingresos entre 3.000 e 10.079 euros.
Entre os factores que inflúen a economista da CIG apuntou os xa sinalados: rama de actividade, tipo de contrato ou tipo de xornada, entre outros.
Ademais afirmou que “en ningún grupo de idade a fenda desaparece”. Os valores máis baixos danse entre os 26 e os 35 anos, mais aínda así segue sendo do 12,5%, e até máis alá dos 45 anos as mulleres non acadan a media de ingresos galegos, mentres que no caso dos homes acádase 10 anos antes.
A maior taxa de feminización, maior fenda de xénero
Xunto a isto López Gromaz apuntou que “a maior taxa de feminización, maior fenda de xénero”, agás na rama de “servizos sociais” que engloban a educación e sanidade, onde a taxa de feminización é do 64,7% e a fenda do 17,3%. Porén na rama “outros servizos persoais e de ocio”, onde a taxa de feminización é do 59%, a fenda de xénero é do 31,4%.
Por iso especificou que “a fenda salarial débese non só ao salario, senón tamén ás condicións laborais: maior temporalidade, alta rotación no emprego ou maior porcentaxe de xornadas parciais”. Fenda que se sitúa nun 34,5% no caso das mulleres pensionistas que dispoñen de 376,18 € menos ao mes que un home pensionista.
Máis unha vez se cumpre o dito de que a pobreza ten rostro de muller. Tal é así que o 20,05% das mulleres estaban en risco de pobreza ou exclusión social en Galiza en 2020, mentres que o 18,9% eran homes e, de feito, o 60% das perceptoras da RISGA son tamén mulleres.