A agresión de Israel contra Palestina: historia de inxustiza e resistencia
Desde a Primeira Intifada en 1987, cando os palestinos se levantaron contra a ocupación con pedras e manifestacións, até a resistencia actual en Gaza e Cisxordania, o pobo palestino loitou con dignidade e coraxe. Aínda que os medios occidentais e o discurso dominante tentaron pintar esta resistencia como «terrorismo», é fundamental recoñecer que a resistencia palestina é un dereito lexítimo baixo o dereito internacional
A agresión de Israel contra o pobo palestino é un dos conflitos máis prolongados e dolorosos da historia contemporánea. Durante máis de sete décadas, Palestina foi vítima dunha política sostida de colonización, ocupación e violencia sistemática, apoiada polos principais países occidentais especialmente polos Estados Unidos. Esta historia de crime e represión non só desprazou centos de miles de palestinos dos seus fogares, senón que tripou os seus dereitos humanos, territoriais e políticos, negándolles o seu dereito a existir e autodeterminarse.
A Nakba: Orixe do Desprazamento Palestino
O estabelecemento do Estado de Israel en 1948 marcou un fito na historia do pobo palestino, pero non foi motivo de celebración, senón de traxedia, coñecida como a Nakba ou «catástrofe». Durante a Nakba, máis de 700.000 palestinos foron expulsados das súas terras, fogares e medios de vida, converténdose en refuxiados no seu propio territorio ou en países veciños. Este evento non foi un incidente illado, senón parte dun meticuloso plan de espolio e colonización, apoiado polo Reino Unido, que entón tiña o mandato en Palestina, e, posteriormente, polos Estados Unidos.
O sionismo político, promovido como un movemento de liberación nacional para os xudeus, foi en realidade un proxecto de colonización que expulsou sistematicamente a poboación autóctona palestina, iniciando unha limpeza étnica encuberta baixo a creación dun Estado. Deste xeito, a narrativa israelí sobre o seu «dereito de existir» é unha total falacia que encobre a realidade dun pobo palestino desposuído da súa terra e dereitos.
O espolio de terras palestinas iniciado en 1948 non terminou coa creación do Estado de Israel. Durante décadas, a política israelí foi a expansión territorial e o control sobre os palestinos mediante medios violentos e ilegais. As leis de expropiación de terras e a creación de asentamentos foron ferramentas chave neste proxecto colonial. A Nakba non é só un acontecemento histórico; é un proceso continuo de desprazamento e colonización que segue afectando a millóns de palestinos.
A ocupación continuada
En 1967, a ocupación israelí de Cisxordania, Gaza e Xerusalén marcou unha nova fase na expansión territorial de Israel. Estes territorios, recoñecidos internacionalmente como palestinos, foron ocupados militarmente e, desde aquela, foron obxecto dunha colonización brutal. Israel estabeleceu nestes territorios un réxime onde os palestinos viven baixo un sistema de segregación e represión que lembra o apartheid de Suráfrica e aos guetos da Segunda Guerra Mundial. Paradoxo sinistro, os israelitas que sufriron tales condicións no pasado, impoñen agora este sistema de opresión ao pobo palestino, consolidando unha política sionista-fascista- hitleriana contra os palestinos.
Os asentamentos israelís en Cisxordania son considerados ilegais segundo o dereito internacional, pero Israel seguiu expandíndoos sen restrición. Estes asentamentos, resgardados polo exército israelí, fragmentaron o territorio palestino, creando unha serie de pequenos enclaves illados. Esta situación agrávase polos puntos de control militar, que complican a vida diaria impedindo que se movan libremente dentro do seu propio territorio. Como resultado, moitas familias palestinas vense separadas, as súas terras son confiscadas e os seus fogares demolidos.
O sistema carcerario imposto por Israel non só se manifesta na segregación física, senón nun conxunto de leis discriminatorias que regulan a vida cotiá dos palestinos. Mentres que os cidadáns israelís gozan de dereitos civís e proteccións legais plenas, os palestinos viven baixo un réxime militar que controla desde o acceso á auga e a electricidade até a capacidade de construír ou renovar as súas vivendas. Este sistema de represión está deseñado para deshumanizar os palestinos e garantir a supremacía israelí nos territorios ocupados.
A Franxa de Gaza é se cadra o exemplo máis extremo da brutalidade israelí. Adoita describirse como a prisión ao aire libre máis grande do mundo e, tristemente, como o cemiterio de nenos asasinados máis grande do mundo. Gaza foi sometida a bombardeos devastadores e un bloqueo que limita o acceso a bens esenciais como alimentos, medicamentos e combustíbeis. Máis de dous millóns de persoas viven en condicións de miseria extrema, sen un acceso axeitado a auga potábel, alimentos ou atención médica. As ofensivas militares israelís contra Gaza, presentadas como «operacións de defensa» contra Hamás, son en realidade ataques indiscriminados que causan a morte de civís e destrúen infraestruturas fundamentais. Esta situación xerou un ciclo interminábel de sufrimento e desesperanza.
Complicidade occidental na ocupación palestina
A agresión israelí non podería continuar sen o apoio activo da comunidade internacional occidental, especialmente dos Estados Unidos e a Unión Europea. Os Estados Unidos foron o principal aliado de Israel desde a súa creación, proporcionando miles de millóns de dólares en axuda militar e económica.
O respaldo dos Estados Unidos a Israel non é só económico; tamén é político. En numerosas ocasións, os Estados Unidos vetaron resolucións do Consello de Seguridade da ONU que condenan a ocupación e a expansión dos asentamentos israelís. Esta protección política permitiu que Israel actúe con impunidade, en violación do dereito internacional. A Unión Europea, aínda que crítica da expansión dos asentamentos e das violacións dos dereitos humanos, segue mantendo relacións comerciais e políticas con Israel. Ao non impor sancións reais nin suspender os seus acordos comerciais, a Unión Europea, está, en efecto, apoiando a ocupación.
Resistencia palestina: Unha loita pola dignidade
Malia a brutalidade do réxime israelí, o pobo palestino demostrou unha resistencia inquebrantábel. Desde a Primeira Intifada en 1987, cando os palestinos se levantaron contra a ocupación con pedras e manifestacións, até a resistencia actual en Gaza e Cisxordania, o pobo palestino loitou con dignidade e coraxe. Aínda que os medios occidentais e o discurso dominante tentaron pintar esta resistencia como «terrorismo», é fundamental recoñecer que a resistencia palestina é un dereito lexítimo baixo o dereito internacional.
O dereito de resistencia é un principio consagrado na Carta das Nacións Unidas, que recoñece que calquera pobo sometido a ocupación ten o dereito a resistir. Para os palestinos, esta resistencia non é só unha cuestión de supervivencia, senón de preservación da súa identidade cultural e política. Poetas, artistas, escritores e activistas mantiveron viva a identidade do seu pobo a pesar dos esforzos israelís por borrala.
Israel non pode invocar lexítima defensa
Segundo o dereito internacional, un país que actúa como forza ocupante, como é o caso de Israel nos territorios palestinos, non pode invocar o dereito á lexítima defensa fronte ás accións de resistencia da poboación ocupada. Este principio está estabelecido na Carta das Nacións Unidas e no dereito consuetudinario internacional. A lexítima defensa (Artigo 51 da Carta da ONU) aplícase unicamente cando un Estado é obxecto dun ataque armado por outro Estado ou por un actor non estatal, pero non pode utilizarse para xustificar actos cometidos por un ocupante nun territorio que foi tomado ilegalmente de maneira contraria ao dereito internacional.
Israel nos territorios palestinos é unha potencia ocupante debido ao control que exerce sobre as fronteiras, o espazo aéreo e marítimo de Gaza. En 2004, a Corte Internacional de Xustiza (ICJ, siglas en inglés) emitiu unha opinión consultiva na que confirmaba que a ocupación e os asentamentos israelís neses territorios palestinos violan o dereito internacional, subliñando ademais que Israel non pode invocar a lexítima defensa nun territorio que ocupa ilegalmente.
Ademais, o dereito internacional humanitario recoñece o dereito dos pobos ocupados a resistir, xa sexa de forma pacífica ou armada, en virtude do seu dereito á autodeterminación. Polo tanto, cando unha poboación ocupada resiste, a súa acción non se pode interpretar como un «ataque» que xustifica represalias en nome da lexítima defensa por parte da forza ocupante. A ocupación, ao ser en si mesma unha violación da soberanía do pobo palestino, converte a súa loita contra a agresión nunha expresión lexítima do dereito á autodeterminación e a resistencia contra a ocupación.
O futuro: xustiza ou barbarie
O futuro de Palestina está vinculado á xustiza. Non haberá paz sen xustiza nin xustiza sen a fin da ocupación israelí, o desmantelamento do réxime segregacionista e o recoñecemento pleno dos dereitos do pobo palestino, incluídos o dereito ao retorno e a autodeterminación.
A comunidade internacional ten unha responsabilidade moral de actuar para pór fin á ocupación e garantir a xustiza para o pobo palestino. As potencias occidentais, nomeadamente os Estados Unidos e a Unión Europea, deben cesar o seu apoio incondicional a Israel e presionar por unha solución xusta e equitativa. O silencio e a inacción internacional son formas de complicidade que perpetúan esta inxustiza histórica.
A loita do pobo palestino é un imperativo moral que incumbe a toda a humanidade. A xustiza para Palestina non é negociábel; constitúe unha base indispensábel para a paz e a estabilidade, tanto na rexión como a nivel global. A comunidade internacional debe escoitar a voz do pobo palestino e traballar cara a un futuro onde os dereitos humanos e a dignidade sexan unha realidade para todos.
A elección é clara: avanzar cara á xustiza ou aceptar a barbarie. Elixir a xustiza implica recoñecer o sufrimento do pobo palestino e traballar activamente para desmantelar as estruturas de opresión que o perpetúan. A historia apréndenos que a indiferenza e a falta de acción só agravan as inxustizas existentes. En última instancia, a loita pola xustiza en Palestina é un reflexo da nosa loita compartida por un mundo máis equitativo e compasivo. É un chamado á acción que resoa en todos nós, lembrándonos que a dignidade humana é un dereito inalienábel.
Ao mirar cara ao futuro, debemos lembrar que o camiño cara á xustiza é un proceso continuo. Cada paso que damos, por pequeno que pareza, contribúe a un cambio máis amplo. A esperanza dun futuro no que Palestina e os seus cidadáns poidan vivir en liberdade e dignidade non é só un soño; é un obxectivo alcanzábel se traballamos xuntos con determinación e firmeza. A historia observaranos, e é a nosa responsabilidade asegurarnos de que, cando miren cara atrás, se recoñeza en nós o valor da acción e a procura inquebrantábel dun mundo máis xusto en que os palestinos poidan vivir en paz e liberdade.
(Á memoria de todas as nenas e nenos palestinos asasinados polas bestas sionistas do estado de Israel)
[Artigo tirado do sitio web Rebelión, do 29 de outubro de 2024]
