América Latina en tempos de Trump
O presidente Trump preside as Américas coa excepción de Cuba, Venezuela e Bolivia. Washington argallou con éxito a conversión de América Latina nunha importante plataforma política, militar e diplomática para a dominación global de EUA
"Coido que a Doutrina Monroe é tan relevante hoxe como o foi o día en que foi escrita (hai dous séculos)" Rex Tillerson, Secretario de Estado, Feb. 2, 3027-Marzo 31, 2018.
Introdución
O presidente Trump cancelou a súa asistencia á reunión da Cimeira das Américas dos 35 presidentes da rexión deseñados para debater e formular unha política común. Trump delegou no Vicepresidente Pence o seu lugar. VP Pence, unha entidade non coñecida con cero experiencia e mesmo menos coñecemento de América Latina -as relacións dos EUA indican o desprezo do réxime de Trump e a baixa opinión da oitava reunión da Cimeira trianual.
O presidente Trump non se sente obrigado a asistir, porque a axenda, as decisións e o resultado xa se decidiron de acordo cos mellores intereses do imperio. O ex secretario de Estado Tillerson deixou en claro que América Latina é o patio traseiro de Washington: a Doutrina Monroe está viva e en boas condicións.
O rexurdimento da Doutrina Monroe é un traballo en progreso: un esforzo colectivo que precedeu ao réxime de Trump e que agora está en plena exhibición.
O monroísmo é unha empresa conxunta que atinxe a construtores de imperios de Washington e oligarcas latinoamericanos, golpistas no Congreso, narcoterroristas presidenciais e matóns militares e paramilitares. Para comprender o ascenso da Doutrina Monroe con dous séculos de antigüidade, é necesario que examinemos o proceso: os medios e métodos que instalaron os sátrapas de Trump.
Moitos camiños, resultados comúns
O século XXI comezou cunha serie de trastornos que desafiaron os estados clientes neoliberais no poder e instalaron unha serie de réximes de centroesquerda que aumentaron o gasto social e declararon a súa independencia dos EUA. Os políticos progresistas escribiron certificados de defunción prematura para a Doutrina Monroe, xa que foron asinados conxuntamente cos banqueiros locais e oligarcas empresariais. Noutras palabras, América Latina experimentou unha serie de reformas temporais baseadas en fundamentos oligárquicos.
Contra o final dunha década e media, o réxime de Trump proclamou a resurrección do monroísmo: fantoches, pillaxe e saqueo convertéronse na nova orde do día en toda América Latina. Os lexisladores do Congreso promoveron unha serie de golpes, derrocando presidentes electos en Brasil, Paraguai e Honduras, substituíndoos con sátrapas submisos a EUA.
O Secretario Xeral da Organización de Estados Americanos (Colonias), Luis Almagro, ex Ministro de Relacións Exteriores dun réxime de centroesquerda en Uruguai, abenzoou os voceiros de Washington.
As eleccións organizadas en México e Guatemala garantiron a Washington un par de lacaios de confianza.
Os escuadróns da morte e o narcotraficante Santos en Colombia proporcionaron ao Pentágono sete bases militares e investimentos estadounidenses en varios xacementos petrolíferos.
Estafadores e defraudadores con lazos íntimos con Wall Street tomaron posesión en Arxentina e Perú. Un ex esquerdista en Ecuador, Lenin Moreno fixo un chamamento ao pobo para gañar as eleccións, e unha vez que asumiu o cargo, traballou para os oligarcas.
Noutras palabras, a través de diversas rutas que combinaban eleccións amañadas e violencia política, os presidentes Bush e Obama prepararon o escenario para que o presidente Trump herdase un servil séquito autodenominado democrático de... sátrapas.
O presidente Trump non necesita achegarse a América Latina para a Cimeira, dado que os escribas de Donald escribiron o programa e as políticas a seguir.
No período previo á Cimeira, os presidentes latinoamericanos pasaron o tempo no cargo demostrando a súa lealdade á versión de Trump da Doutrina Monroe actualizada.
O presidente de Arxentina, Mauricio Macri, ao asumir o cargo pagou 6.000 millóns de dólares a un especulador de Wall Street; contratou unha débeda de 100.000 millóns de dólares a banqueiros de EUA e o Reino Unido; reduciu e/ou eliminou os impostos corporativos para os agroexportadores; cargos cuádruplos nos servizos de gas, electricidade e auga para fogares e pequenas e medianas empresas; minas e campos petrolíferos privatizados; despediu varios miles de profesionais médicos e da educación do sector público que empobreceron as instalacións educativas e de saúde; ampliou as bases militares de EUA en todo o país e deu a benvida ás compañías químicas tóxicas para contaminar o campo.
A cambio, Trump pasou por alto as estafas de Macri e as súas contas bancarias no estranxeiro e gabou as medidas do seu estado policial.
O presidente de Brasil, Michel Temer, foi instalado na presidencia mediante un golpe de Estado no Congreso, prometendo privatizar todo o transporte público, diversas infraestruturas, a minaría, o petróleo e o sector eléctrico, así como o sistema financeiro e bancario. Temer e os seus aliados no Congreso e no poder Xudicial asegúranse de que as alianzas militares e diplomáticas sirvan ao impulso de Washington para derrocar os gobernos venezolano, cubano e boliviano. Temer e os seus aliados xudiciais encarceraron o principal candidato presidencial da oposición, Lula Da Silva.
Os sátrapas de Trump no exército brasileiro uníronse a EUA para vixiar o continente.
A cambio, o presidente Temer, cun 95% de desaprobación popular e fronte ao cárcere, obtivo o permiso do presidente Trump para obter asilo en Miami e ser membro do seu club de golf ao que deixe de exercer o cargo.
O presidente mexicano, Peña Nieto, privatizou o patrimonio nacional: os xacementos petrolíferos, as minas e os bancos. Peña Nieto colaborou coa policía, o exército e os grupos paramilitares asasinando a ducias de estudantes da oposición, xornalistas críticos e traballadores dos dereitos humanos. Peña Nieto permitiu que o tráfico de drogas, os banqueiros e os líderes empresariais laven miles de millóns de dólares en contas no estranxeiro para evadir impostos. O presidente Peña Nieto foi un partidario activo das políticas internacionais de Washington, en particular os seus esforzos por illar e derrocar o goberno venezolano.
Debido á subordinación de Peña Nieto a Washington, o presidente Trump esixiu máis concesións, incluído o control estadounidense da fronteira mexicana, a inmigración e a vixilancia interna.
Colombia, baixo os presidentes Uribe e Santos, proporcionou a EUA sete bases militares. O presidente Santos asinou un acordo de paz coas FARC e procedeu a desarmar e asasinar a máis de 50 ex guerrilleiros das FARC e ordenou o encarceramento e a extradición dun dos seus líderes, Jesús Santrich.
O presidente Santos asinou concesións petroleiras lucrativas con EUA e outras multinacionais. O recentemente electo presidente de Ecuador, Lenin Moreno, seguiu os presidentes de Brasil, México, Perú, Arxentina e Chile na entrega de recursos naturais estratéxicos a multinacionais estadounidenses.
Todos estes clientes políticos apoiaron os esforzos de EU para excluír o presidente venezolano Maduro da Cimeira das Américas por se opoñer aos golpes de Estado, a Trump e á Doutrina Monroe.
Os oligarcas apoian os esforzos de Washington de deslexitimar as eleccións venezolanas de maio de 2018 e paralizar a súa economía para derrocar o presidente electo.
O triunfo do neomonroísmo
O presidente Trump preside as Américas coa excepción de Cuba, Venezuela e Bolivia. Washington argallou con éxito a conversión de América Latina nunha importante plataforma política, militar e diplomática para a dominación global de EUA.
Ningún dos réximes ten un mínimo de lexitimidade. Todos chegaron ao poder por medios ilícitos, as súas eleccións alimentadas pola corrupción, a forza, a violencia e a complicidade de EUA.
As Américas reciben o 42% das exportacións manufactureiras dos EUA (principalmente a México e Canadá) e é un importante mercado de EUA para armas e produtos agroquímicos tóxicos. Porén, Washington está perdendo a súa competencia económica con China no resto de América Latina e, como resultado, Trump intenta presionar os seus clientes para que reduzan os seus vínculos, acusando a China de ser "imperialista". Os gobernantes de América Latina, con todo, queren servir a ambos os poderes, politicamente a EUA e economicamente a China.
Conclusión
O presidente Trump abrazou a Doutrina Monroe na súa procura do dominio de América Latina.
Washington dá por sentada a submisión dos oligarcas e non pretende celebrar consultas: simplemente dita políticas a través de emisarios estadounidenses.
Baixo a tutela do presidente Trump, os súbditos latinoamericanos negocian os termos da súa rendición de soberanía a fin de asegurar unha porción do saqueo económico para os seus oligarcas e a protección militar de EUA.
O presidente Trump está particularmente orgulloso de que o dominio de EUA sexa practicamente gratuíto e sen esforzo. Os oligarcas latinoamericanos non demandan ningunha axuda económica ou militar: os clientes pagan por vixilancia do imperio, contratando economistas neoliberais para que entreguen o seu patrimonio público.
Os clientes latinoamericanos pronuncian discursos que se fan eco das políticas intervencionistas de Trump.
Os oligarcas latinoamericanos ignoran as crises domésticas e a inestabilidade política do presidente Trump, así como a súa ameaza de guerra nuclear contra Siria e as sancións contra Rusia.
Nunha área a oligarquía latinoamericana non segue as ordes de Washington: néganse a boicotear a China. Arxentina, Chile, Perú e as principais exportacións de commodities agropecuarias de Brasil dependen de Beixing, que tamén se converteu nunha fonte principal de empréstitos e investimentos estranxeiros.
Washington asegurou o dominio político (ou "hexemonía" como din algúns expertos) pero quere máis!
O presidente Trump esixe unha forza militar conxunta para derrocar o goberno venezolano e a instauración dun réxime de clientes. Trump pode contar con que o xefe da OEA, Luis Almagro, brinde a retórica, pero os seus clientes necesitan que o exército apoie a súa propia norma.
O presidente Trump dilles aos seus clientes latinoamericanos que illen e diminúan os seus vínculos con China. Porén, temen alimentar a oposición das elites nacionais. Como máximo, Washington pode contar cos seus clientes en Honduras, Paraguai e Arxentina para seguir o exemplo de Trump.
Trump asegurou o acordo de Peña Nieto para revisar o TLCAN co fin de aumentar as vantaxes comerciais de EUA, permitirlle a EUA un maior control sobre a fronteira e aumentar o fluxo de diñeiro branqueado a través dos bancos estadounidenses. México asume os custos de colaborar co réxime de Trump.
Até o momento, o réxime de Trump tivo vía libre dirixindo as provincias latinoamericanas do imperio a baixo custo! Tanto é así, que Trump ignorou os seus clientes e relegounos ao patio traseiro de Washington. Os partidarios de Trump, Wall Street e o Pentágono están razoabelmente contentos coa forma en que controla as Américas: están obtendo empréstitos con altos xuros e pagamentos a conta; collendo miles de empresas públicas a prezos de oferta no soto; bases militares libres de custo que inclúen portos e bases aéreas; e teñen control sobre os xenerais flexíbeis dos clientes á súa enteira disposición.
Que e quen pode botar a perder a partida imperial de Trump en América Latina?
Venezuela celebra eleccións. O presidente Maduro gaña, derrota os complots golpistas e procede a diversificar a economía e os mercados, baixa a inflación e comeza unha recuperación económica.
Cuba anova o seu programa e liderado revolucionarios; democratiza a súa economía e socializa o seu sistema político.
Os sindicatos e movementos sociais brasileiros organizan folgas xerais, paralizan a economía, liberan a Lula. É reelecto para avanzar na loita moito máis alá dos tribunais corruptos e o sistema electoral corrupto.
Arxentina explota; os sindicatos, os desempregados e os desposuídos desencadean folgas xerais e enfrontamentos coa policía; toman o palacio presidencial e o presidente Macri foxe ao estranxeiro; deténdose en Panamá e as Bahamas para cobrar as súas posesións ilícitas.
México ten eleccións libres e democráticas e AMLO gaña, asume o cargo e finaliza coa corrupción. Trump paga pola construción do muro.
Paraguai, Honduras e Colombia persisten: os escuadróns da morte florecen, forzando as guerrillas pacificadas a regresaren á loita e os campesiños a ocuparen as plantacións.
Os medios de comunicación estadounidenses afirman que todo é un complot ruso. Putin é acusado de estar detrás dos baixos prezos da carne en Bos Aires e a fuga de capitais desde São Paulo.
A embaixadora dos EUA ante a ONU, Nikki Haley, afirma que Bashar Al Asad está organizando conflitos nas fronteiras árabes entre Bolivia e Chile, narcotraficantes en Paraguai e promovendo a corrupción en Brasil.
Tweets de Trump: a resistencia popular son todas "fake news" e tramas falsas. Denuncia os oligarcas latinoamericanos que se opoñen á súa guerra comercial como partidarios do imperialismo chinés.
Gaba os nosos propios oligarcas, xa que son só delincuentes que asinan negocios!
Trump organiza unha paparota para os oligarcas do seu patio traseiro. Só os lavadores de diñeiro están invitados.
[Artigo tirado do sitio web La Haine, do 25 de abril de 2018]